«Ας τον τρελό στην τρέλα του και μην τον συνεφέρεις / τι κρύβει μέσα το μυαλό ενός τρελού δεν ξέρεις / αστονε στο ονειρό του»

Εδω και καιρό ακούω ότι ο κόσμος είχε τρελαθεί. Η αλήθεια είναι πως βλέπω αρκετούς κατά τα άλλα φυσιολογικούς ανθρώπους να μιλάνε μόνοι τους στο δρόμο και εγώ να κοιτάζω αδιάκριτα αν έχουν Bluetooth στο αυτί..

Τις προάλλες ήμουν στο λεωφορείο για τον οδοντίατρο. Ενας κύριος που φαινομενικά κοίταζε έξω απο το παράθυρο, άρχιζε να φωνάζει και να μαλώνει με κάποιον φανταστικό συνομιλητή του. Ο φανταστικός φίλος του μάλλον δεν ήταν διακριτικός και δεν υπολόγιζε ότι βρισκόταν σε δημόσιο μέσο μεταφοράς και υποθέτω ότι ήταν πολύ εριστικός γιατί ο κύριος (ο πραγματικος) άρχισε να ωρύεται και να κάνει απότομες κινήσεις με τα χέρια του. Πραγματικά αν το έβλεπα στο θέατρο αυτό το θέαμα, θα τον πρότεινα για βραβείο.

Εχτες βράδυ γυρνώντας απο δουλειά, περνούσα απο ένα δρομάκι που στην αρχή του ήταν σκοτεινό. Βλέπω στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου μιας πολυκατοικίας μια γυναικεία φιγούρα να προσπαθεί να πιάσει κάτι σκυμένη έξω απο το μπαλκόνι. Μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα ακολούθησαν τα εξής: Ανακαλύπτω ότι η κυρία είναι αναμαλλιασμένη, με φανταχτερή ρόμπα και ότι έχει σκύψει πολύ επικίνδυνα. Σκέφτομαι σε κλάσματα ότι θέλει να πέσει, πανικοβάλλομαι, θέλω να της φωνάξω, ανοίγω το στόμα μου και εκείνη την ώρα ακούγεται η άρια "Είμαι η δική σου Σοφία Λόρεννννννννννννννννν". Μπήκα στο φαρμακείο που εφημέρευε δυο πολυκατοικίες δίπλα και είπα στον φαρμακοποιό οτι μια κυρία σκύβει πολύ επικίνδυνα στο μπαλκόνι, μήπως να φωνάξουμε κάποιον..?

Ο φαρμακοποιός: Ποιά η Σοφία Λόρεν? Σκύβει γιατί κάποιος θαυμαστής της δίνει λουλούδι!!!

Και όμως, όσο και αν σου φανεί αστείο, όσο και αν με ξέρεις πόσο σπαρακτικά μπορώ να γελάσω σε αστεία περιστατικά, αυτή την φορά δεν γέλασα...Μου ήταν δυσάρεστο, έστω και ως θεατής μιας κατα τα άλλα αστείας σκηνής.
Χαλάρωσα με την σκέψη ότι δεν γέλασα επειδή πειράχτηκα που ανακάλυψα ότι στην γειτονιά μου άλλη κατέχει το σκήπτρο...