Στο παρακμιακό κανάλι που δούλεψα για ένα διάστημα, έκανα πολιτιστικό ρεπορτάζ, σπικάζ σε videos του δελτίου ειδήσεων, έλεγα τον καιρό και μερικές φορές και τα δρομολόγια των πλοίων.
Έξω από το γραφείο μου (ναι είχα δικό μου γραφείο) υπήρχε ένα φθαρμένο σαλονάκι από εμπριμέ αλέκιαστο ύφασμα. Φήμες από παλαιότερους του καναλιού έλεγαν ότι σε εκείνο το σαλονάκι ο πρόεδρος της προηγούμενης διοίκησης τον έπαιρνε που και που. Τον ύπνο. (χωρίς σχόλια)
Σε εκείνο το σαλονάκι γνώρισα την Ράνια. Καθόμασταν ένα βαρετό μεσημέρι κάνοντας διάλειμμα και λέγαμε ότι δεν δανείζουμε ποτέ βιβλία, πάγια τακτική μας, αφού πάντα χάνονται, ανακαλύψαμε ότι έχουμε ίδια μέρα γενέθλια και ουρλιάζαμε ενθουσιασμένες σαν να είχαμε κερδίσει το Λόττο.
Η Ράνια ήταν μοντέρ στο κανάλι. Έξω από την πόρτα του μοντάζ της είχα τυπώσει και είχα κολλήσει σε ένα Α4 «Ιατρείο ώρες λειτουργίας 13.00-21.00» γιατί όποιος έμπαινε να μοντάρει της έλεγε και την ιστορία της ζωής του. Μόνο καναπέ να ξαπλώνουμε δεν έχει εκεί μέσα. Τα πράγματα σ αυτό το κανάλι λειτουργούσαν τόσο παράλογα που μπορούσαμε ακόμα και να μπουγελωθούμε άνετα μέσα στις αίθουσες και μάλιστα να το γυρίσουμε και σε video. Έχω ένα τέτοιο video. Γυρίζω με το μικρόφωνο στους συναδέρφους και τους παίρνω συνέντευξη, ο οπερατέρ από πίσω μου τραβάει κανονικά πλάνα δημοσιογράφους και τεχνικούς με βρεγμένες μπλούζες, την ώρα που δύο πόρτες πιο πέρα υπάρχει Live εκπομπή.
Η Ράνια κάπου σε εκείνες τις χρονιές παντρεύτηκε και δεν είχα καταφέρει να πάω στον γάμο της. Μετά από κάμποσα χρόνια, τον δικό της χωρισμό και πολλά επαγγελματικά γυρίσματα μου, βρισκόμαστε ξανά στην ίδια περίπου φάση. Η Ράνια, τώρα πια, μάνα του έφηβου Bozo, πρόεδρος όλων των αδέσποτων πιτμπουλ θα είναι η παρέα μου στις μισές φετινές διακοπές. Με απειλεί ότι θα μου πάρει μαζί το laptop για να ποστάρω κάθε μέρα, αναλαμβάνει εκείνη να βρίσκει Internet. Επίσης με εκβιάζει να γράψω βιβλίο και την απειλώ για να της βάλω φρένο, ότι θα την κάνω κεφάλαιο μαζί με τον συχωρεμένο τον πρώην της και τότε μαγικά πατάει περισσότερο γκάζι.
Ξέρει πως θα το γράψω το βιβλίο, πως θα την εκθέσω ανεπανόρθωτα και μαζί της θα πάρει πολλούς αθώους αλλά δεν την νοιάζει την αθεόφοβη.. Ξέρω πως το βιβλίο θα κυκλοφορήσει, και την ώρα που θα της κάνω αφιέρωση εκείνη θα ουρλιάζει μέσα στο βιβλιοπωλείο, έξω από το βιβλιοπωλείο, δίπλα από το βιβλιοπωλείο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου