Αλί

Ο φίλος μου ο Αλί δεν το ξέρει ότι είναι φίλος μου. Εξάλλου καμία σημασία δεν έχει να το ξέρει. Γιατί το να ανακοινώνουμε σε κάποιον ότι είναι φίλος μας, αυτό δεν σημαίνει και απαραίτητα ότι έτσι είναι. Και το αντίθετο….
Πριν μερικούς μήνες η Κωνσταντίνα μου πρότεινε να πάω μαζί της στο πάρτι που διοργάνωνε το Σχολείο των Μεταναστών στο οποίο εκείνη διδάσκει εθελοντικά τα Ελληνικά σε μετανάστες από Αραβικές χώρες, από την Ανατολική Ευρώπη, από τα Βαλκάνια.. Αν και έβρεχε πολύ εκείνο το Σαββατόβραδο, τελικά ‘’θυσίασα’’ την Rock & Roll καθιερωμένη βόλτα μου για να πάω σε ένα εναλλακτικό, διαφορετικό πάρτι με την καλύτερη μου φίλη.
Ο τόπος, όπως ήταν αναμενόμενο ήταν επίσης εναλλακτικός μέχρι το σημείο του απαγορευμένου –τουλάχιστον για τα δικά μου κριτήρια ασφαλείας-. Ο χώρος ήταν ένα γνωστό νεοκλασικό που είχε χάσει λίγο από την αίγλη του μόνο και μόνο επειδή παρασύρθηκε από την υποβάθμιση της περιοχής. Όταν ανεβήκαμε την στριφογυριστή σκάλα ένιωσα όπως όταν ήμουν μια σταλιά και όλα ήταν καινούργια για μένα. Σκέφτηκα ότι μάλλον είχα γουρλώσει σαν παιδί τα μάτια μου και προσπάθησα να κάνω την άνετη για να μην φανεί η περιέργεια μου. Υπήρχαν τόσοι άνθρωποι, εντελώς διαφορετικών χρωμάτων μεταξύ τους, διαφορετικής θρησκείας, κουλτούρας και γλώσσας.. Οι μουσικές εναλλάσσονταν για να ακούσουν όλοι από την μουσική του τόπου τους. Οι άνθρωποι του Σχολείου είχαν ετοιμάσει φαγητά και είχαν φροντίσει να υπάρχουν ποτά και αναψυκτικά για όλους. Η αλήθεια είναι πως ήμουν ακόμα σφιγμένη, για μένα όλα αυτά ήταν κάτι παραπάνω από καινούργια. Έβλεπα ότι όλοι είχαν πολύ ζεστή και φιλόξενη διάθεση να με δεχτούν σ αυτή την διαφορετική και μεγάλη παρέα, ήμουν άγνωστη στα ‘’λημέρια’’ τους, και σύμφωνα με την λογική, εκείνοι είναι οι φιλοξενούμενοι και εγώ η οικοδέσποινα, εκείνοι ήταν οι ξένοι σ αυτήν την χώρα, εκείνοι ήρθαν για να δουλέψουν εδώ για να μπορούν να ζήσουν.. Εκείνοι –με την κοινή λογική- θα έπρεπε να είναι καχύποπτοι οι συγκρατημένοι και να με κοιτούν με μισό μάτι.. Και όσο έβλεπα ότι οι ίδιοι άνθρωποι γελούσαν και διασκέδαζαν με την ψυχή τους, ότι μερικοί είχαν μόλις εκείνη την ώρα σχολάσει από την δουλειά και πως το άλλο πρωί θα ξαναπήγαιναν πάλι, εκείνη την ώρα ένα μελαχρινό χέρι μου απλωνόταν μπροστά μου. Σήκωσα τα μάτια μου να δω τον κάτοχο και είδα έναν άνθρωπο με πολύ ζεστό βλέμμα να μου προτείνει να συμμετέχω στον χορό. Έβγαλα την γλώσσα στην κοινή λογική και έγινα ένα με το πολύχρωμο γαϊτανάκι. Εκείνη την ώρα με είδα από ψηλά. Σίγουρα εκείνο το βραδύ ήμουν ένα παιδί, αρχικά με γουρλωμένα από περιέργεια μάτια και τώρα ένα από τα παιδιά που έβλεπα στο γαϊτανάκι στο εξώφυλλο του Εμείς και ο κόσμος της Β Δημοτικού. Οι άνθρωποι, οι μαθητές μου έδειχναν τα βήματα από τους Κουρδικούς χορούς, ο καθένας από τον χορό του τόπου του. Όμως δεν με ένοιαζε και τόσο, μόνο ήθελα μόνο να είμαι μέρος αυτού του χορού.
Την επόμενη μέρα βρέθηκα στο Σχολείο για να προσπαθήσω να βοηθήσω στο μάθημα. Συνάντησα πολλούς από τους ανθρώπους της προηγούμενης μέρας, οι οποίοι είχαν για άλλη μια Κυριακή δουλέψει. Αμέσως μετά την δουλειά οι περισσότεροι είχαν έρθει να μάθουν Ελληνικά. Να μάθουν την γλώσσα της χώρας που μένουν.
Ο Αλί ήταν ένας από τους ‘’καβαλιέρους’’ της προηγούμενης βραδιάς και την επόμενη μέρα ένας από τους μαθητές. Ένας νέος άνθρωπος που ποτέ δεν έμαθα τι τον ανάγκασε να αφήσει την πατρίδα του (και σίγουρα όχι από περιέργεια να δει τον κόσμο, όπως έχουν την δυνατότητα τα περισσότερα παιδάκια του δυτικού κόσμου). Αυτό το παιδί μονίμως χαμογελούσε λες και ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, είμαι σίγουρη ότι δεν έχει όλα όσα θα θελε, αλλά χαμογελούσε μέσα από την καρδιά του. Το μετέδιδε τόσο έντονα. Κάποια στιγμή τον ρώτησα γιατί χαμογελάει συνεχώς. Η ανόητη ερώτηση μου βρήκε τον μάστορα της στην απάντηση του Αλί. Με σπαστά ελληνικά μου είπε ‘’Γιατί να μην γελάω? Έχω τα χέρια μου καλά, και μπορώ και δουλεύω. Έχω τους φίλους μου. Και εδώ είναι καλά’’. Ένας άλλος μαθητής –που δεν θυμάμαι το όνομα του και μάλλον φίλος του Αλί, πρόσθεσε ότι ‘’έχει χέρια αλλά δεν έχει.. και έδειχνε το κεφάλι του προσπαθώντας να βρει την λέξη μυαλό..’’ Και όλοι μαζί γέλασαν. Πάλι με την καρδιά τους.
Λίγο πριν τελειώσει το μάθημα ένας μαθητής μεγαλύτερος σε ηλικία, έβηχε πολύ, είχα ένα χάπι μαζί μου για τον βήχα αλλά απέφυγα να του το δώσω, το θέμα υγείας σκέφτηκα ότι είναι λίγο λεπτό. Κοίταξα τα χέρια του που ήταν πληγωμένα και τον ρώτησα τι δουλειά κάνει. Μου είπε ότι στην Συρία ήταν φαρμακοποιός και πως εδώ πλένει αυτοκίνητα. Και μου έδειξε την φωτογραφία της κόρης του. Μου είπε πως έχει να την δει 3 χρόνια. Όλα αυτά μέχρι εκείνη την στιγμή τα ήξερα, κάπου τα είχα διαβάσει, κάπου τα είχα ακούσει. Αλλά τώρα τα είχα μπροστά μου. Με ευχαρίστησε πολύ ζεστά που είχα δώσει χρόνο από την Κυριακή μου για να του μάθω την ελληνική αλφαβήτα…
Ο Αλί πριν βγούμε από την αίθουσα ήθελε να με μάθει να γράφω το όνομα του στα Αραβικά και το δοκίμασα πολλές φορές.. Δεν μπορούσα να τα καταφέρω με τίποτα. Τελικά είναι πολύ δύσκολο.. Τελείως διαφορετικό αλφάβητο, άλλος τρόπος γραφής, τελείως ..δύσκολο..
Ο Αλί με κοίταζε συμπόνια και εγώ αναρωτιόμουν αν κάθε μου προσπάθεια αλλοίωνε τόσο τα σύμβολα που μήπως τελικά πετύχαινα καμία άλλη λέξη στη γλώσσα του. Ο ίδιος ο Αλί που λίγα λεπτά πριν τακτοποιούσε ελληνικές λέξεις και έγραφε ολόκληρες προτάσεις. Είδε πως δεν είχα καμία τύχη στην Αραβική γραφή και με ευχαρίστησε εγκάρδια.

Ο Αλί είναι φίλος μου γιατί με έμαθε να ξεχωρίζω ποιος γελάει από την καρδιά του, ποιος με κοιτάζει με την ψυχή του, ποιος με ευχαριστεί ειλικρινά. Με έμαθα πως τελικά ίσως η ευτυχία να είναι ‘΄να έχω καλά τα χέρια μου, να έχω τους φίλους μου και να μπορώ να δουλεύω’’.

Τελικά φίλο μας δεν ονομάζουμε αυτόν που μας μαθαίνει χρήσιμα πράγματα για την ζωή??

Σημ: Νιώθω φοβερά άσχημα που δεν πήγα σε άλλο μάθημα. Ξέρω πως δεν με έχουν τόσο ανάγκη, πως έχουν μαζί τους πολύ σημαντικούς ανθρώπους, που είναι εκεί για εκείνους. Δεν περιμένουν να πάω εγώ εκεί να τους πω πως γράφεται η λέξη Αισιοδοξία.. Το ξέρουν μάλλον από μόνοι τους.
Αυτό που σκέφτομαι είναι μήπως χρειάζεται να τους παρακαλέσω να γίνω εγώ η μαθήτρια τους..