Γεωργία Στ.

Την αληθινή φιλία μπορείς να την ξεχωρίσεις απο την διάρκεια, απο την συμπαράσταση στις αληθινές δυσκολίες και απο το αν θα διατηρηθεί όταν όλα θα έχουν αλλάξει. Tην συνονόματη φίλη μου την γνώρισα πριν πολλά χρόνια και βρήκαμε πολλά κοινά. Μέναμε στις απέναντι πολυκατοικίες.
Τρέχαμε στους διπλανούς διαδρόμους γυμναστικής για πάνω απο 2 χρόνια..Τις ιδιες μέρες και ώρες.
Το πρώτο βράδυ που βγήκαμε οι δυό μας, δεν ξέραμε ότι ανοίγουμε μεγάλο κεφάλαιο..Επέμενε ότι μέχρι τις 12.30 ο απέναντι θα μας στείλει σφηνάκια. Βάλαμε στοίχημα. Τα σφηνάκια ήρθαν 12.25. Και μόλις είχα χάσει το πρώτο στοίχημα. Μας πλησίασε ένας τύπος, η φίλη μου γύρισε την πλάτη, εγώ προσπάθησα να είμαι ευγενική και τελικά απλά ήταν απο τις δημόσιες σχέσεις του μαγαζιού. Και μετά έγινε η παρέα μας για όλο τον χειμώνα.
Παίρναμε μπαγιάτικα παστάκια απο το συνοικιακό ζαχαροπλαστείο και τα τρώγαμε με πλαστικά κουταλάκια στην ποδαράτη διαδρομή Λ.Αλεξάνδρας-Τρικούπη-Μουσείο-Θεμιστοκλέους-Καλλιδρομίου-Αλεξάνδρας.
Τις καθημερινες πηγαίναμε στο άδειο Minou-Minou Bar για να κάνουμε παρέα στον φίλο μας τον Γιάννη και να σχολιάσουμε τις νύφες. Το αποτέλεσμα ήταν να γυρίζουμε σπίτι τα ξημερώματα και την επόμενη να πρέπει να πάμε για δουλειά.
Ξεκινήσαμε μαζί Kick Boxing, γίναμε αθλητικό ζευγάρι και προσφέραμε θεαματικούς αγώνες για μια ολόκληρη αγωνιστική σεζόν.
Τις Παρασκευές τα βράδια αποφασίζαμε πως θα κοιμηθούμε νωρίς για να μην χάσουμε το Σάββατο, στις 10.00 μιλούσαμε στο τηλ, στις 10.15 ήταν στο σπίτι μου με τις πυτζάμες και απο πάνω το παλτό φωνάζοντας μέσα απο το ασανσέρ ''ναι αλλά θα κοιμηθούμε νωρίς εεεεεεε'', στις 11.00 είχαμε ήδη ξαπλώσει και κοιμόμασταν στις 6.00 το πρωί σκασμένες στα γέλια παρακολουθώντας trash video clips στο Mad.
Είχαμε τα ίδια ηλίθια κολλήματα όπως ότι στύβαμε πορτοκάλια και στραγγίζαμε τον χυμό.
Αναλύσαμε με τις ώρες την προδοσία μιας φίλης που είχε περίεργες επαφές με τον πρώην μας.
Ως γνήσιες κουφές περπατούσαμε στην Λ.Αλεξάνδρας, μιλούσαμε και μας ακούγαν στην λαική στην Καλλιδρομίου.
Παρατήσαμε την δουλειά μας για να τρέξει η μια στην άλλη σε δύσκολες στιγμές. Και μέναμε μαζί μέχρι να περάσει η μπόρα.
Θύμωσε η μια στην άλλη όταν για τον δικό της λόγο η κάθε μια δεν μπόρεσε να βοήθησει την άλλη στην μετακόμιση της.
Εντελώς συμπτωματικά την ίδια περίοδο και οι δυό μας δημιουργήσαμε τις πιο αποτυχημένες σχέσεις της ζωής μας.
Κάναμε μαζί Χριστούγεννα με τους δικούς της και μέσα σε μια βραδιά καταφέραμε να πάμε σε 1 εστιατόριο, 1 καφετέρια και σε 3 bars, να κάτσουμε σε όλα, να γνωρίσουμε κόσμο, να βρώ εγώ κατά τύχη έναν παλιό μου φίλο, να πετύχει εκείνη τον πρώην της, να καταλήξουμε να τρώμε σάντουιτς με την ανατολή του ηλίου, να γυρίσουμε σπίτι και να μας ρωτάει ο μπαμπάς της πώς και καταφέραμε να ξυπνήσουμε τόσο νωρίς για την εκκλησία.
Φάγαμε τρελές ποσότητες φαγητού στις Λεύκες.
Περάσαμε μια Καθαρή Δευτέρα με τους γονείς μου, που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Μετά απο καιρό βρεθήκαμε σε καφετέρια της Κυψέλης να λέμε τα νέα μας.
Και αφού και πάλι πέρασε πολύς καιρός, βρεθήκαμε να τα λέμε πάνω σε κρεβάτια αισθητικής και πόνου.
Το εντυπωσιακό ήταν που υπήρξε διαφορά χρόνου και φάσης στην συζήτηση μόνο για 5 λεπτά, μετά ήταν σαν να την έβλεπα και να τα λέγαμε κάθε μέρα.
Ακόμα και την ώρα που βγήκαμε στον δρόμο για να πάρει η μια ταξί και η άλλη το μετρό σε κάποιο σημείο του δρόμου αποχαιρετιστήκαμε, φιληθήκαμε και συνεχίσαμε να πηγαίνουμε για άλλα δύο τετράγωνα περπατώντας μαζί...
Το μυστικό με τους αληθινούς φίλους είναι πως για όσο καιρό και αν χαθείς όταν τους βλέπεις είναι σαν μην έχει αλλάξει τίποτα...