Αρετή

Μερικοί άνθρωποι έρχονται στην ζωή μας για να μας φέρουν κάτι ακριβώς την εποχή που το χρειαζόμαστε. Η Αρετή έφερε μαζί της άπειρες στιγμές γέλιου την εποχή που και οι δύο είμασταν έτοιμες να εγκαταλείψουμε τις προσπάθειες να επιβιώσουμε σε τούτο τον κόσμο..ή κάπως έτσι. Μπήκε στο γραφείο με το μώβ παλτουδάκι της, εκνευριστικά αδύνατη (ήμουν βέβαιη πως αν φταρνιστεί θα πετάξει) και φοβισμένη συμπλήρωσε την φόρμα βιογραφικού. Πέρασε όλα τα απαραίτητα tests -μεταφράσεις δεν είχε, γιαυτό και τα πέρασε- . Υπήρχαν δύο κενές θέσεις, μια στο τμήμα μου και μια σε άλλο τμήμα. Οι δύο υπεύθυνοι τμημάτων μονομάχησαν για το κελεπούρι και κέρδισε το τμήμα της Γραμματείας. Η ξανθούλα αφού ενημερώθηκε για όλες τις λεπτομέρειες έφυγε και επέστρεψε μετά απο μέρες για την πρώτη μέρα στην νέα της θέση. Απο εκείνο το πρωινό και για περίπου 10 μήνες η καθημερινότητα μας θα ήταν κοινή. Εννιά+ ώρες καθημερινά δίπλα δίπλα. Δηλαδή 1800+ ώρες. 'Απειρα πρωινά γεύματα που μας έφερνε ο Αντρέας απο τον Γρηγόρη..Μοιρασμένα δια δύο μηλοπιτάκια, κρουασανάκια και τόστ. Η Αρετή πάντα έκανε δίαιτα αλλά σε κάθε γιορτή συναδέρφου ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να σου πεί με λεπτομέρειες τι περιέχει κάθε γλύκισμα. Τα είχε δοκιμάσει όλα. Προς το τέλος του κάθε μήνα, ανοίγαμε πορτοφόλια και αδειάζαμε τα ψιλά μας τα μετρούσαμε και αποφασίζαμε τι θα πάρουμε για να το μοιραστούμε. Τις εντελώς τελευταίες μέρες κάθε μήνα, φώναζα στην Αρετή ότι θέλω να φάμε και εκείνη μου απαντούσε γλυκά γλυκά.."Σκάσε Γεωργία..δεν έχουμε λεφτά..πιές νερό.."Πάντως πολλά πρωινά -μάλλον ήταν ένα απο τα πρώτα κάποιου μήνα- βρήκα στο γραφείο μου μια τεράστια σοκολάτα με ένα post it ''Καλημέρα Μπουκάκι'' και τότε έμαθα ότι το μπουκάκι βγαίνει μόνο απο το Μπουμπουκάκι και απο τίποτα άλλο..Επίσης απο την Αρετούλα έμαθα πως λέγονται όλες οι εξετάσεις ανά ασθένεια. Αφού είναι ένα απο τις αγαπημένες της ασχολίες.. Οι ιατρικές εξετάσεις.(Εχουμε δύο μεγάλα μυστικά εμείς οι δύο. το ένα αφορά εκείνες τις δύσκολες μέρες. Και έχει να κάνει με το όνομα Μεν....Δεν το γράψω όμως..Και το άλλο αφορά και τους δέκα μήνες και έχει να κάνει με ζαχαρίνες, παγάκια, ντομάτες και πιάτα..Και μια διαπίστωση..Είναι θαύμα πόσο κρατάνε τα εμβόλια του στρατού)Οσο περνούσε ο καιρός, με την Αρετή είχαμε όλο και περισσότερα κοινά. Βασικά γελούσαμε με τις ίδιες βλακείες. Κάθε λεπτό....Είμασταν τόσο ευρηματικές..Γελούσαμε με το παραμικρό..Μερικές φορές χωρίς λόγο..Υπήρχε ένα παιχνίδι που έπρεπε να στείλουμε σε ένα παιδάκι, ήταν ένα παιχνίδι ήδη συσκευασμένο που έπρεπε να το πακετάρουμε..Αυτό το παιχνίδι είχε ένα κουμπί που αν το πατούσες το παιχνίδι σού έλεγε κάποια σύντομα λόγια σε τόνο Super Heroe..Ξεκινήσαμε με τον Γ.Ι, τον πήραμε τηλέφωνο με ανοιχτή ακρόαση και βάλαμε να μιλήσει ο υπερήρωας..Κάναμε το ίδιο σε πολλούς συναδέρφους, μέχρι που απο τα γέλια μας κόπηκε η ανάσα...Σχεδόν κλαίγαμε..Οταν το έλαβε το παιδάκι ίσως και να είχαν τελειώσει οι μπαταρίες του.Για να μπορούμε να συννενοούμαστε άνετα είχαμε βγάλει για όλους τους συναδέρφους παρατσούκλια. Πάντα καλοπροαίρετα! Ολοι οι υπόλοιποι, εκτός συναδέρφων, δηλαδή όσοι έμπαιναν στην εταιρεία, μέσα σε 10 δευτερόλεπτα ''σκανάρονταν'' και αποφασιζόταν αν θα πάρουν τον τίτλο solutionist..(Δικό μας και αυτό.) Ολη η ψηφοφορία για να μην μας πάρουν χαμπάρι γινόταν με post its. Οπως και όλες η συνομιλίες που είχαν να κάνουν με σχολιασμό ανθρώπων που βρίσκονταν στον ίδιο χώρο. Αποφεύγαμε τα emails γιατί συνήθως το περιεχόμενο των συνομιλιών ήταν λόγος απόλυσης απο την εταιρεία, αφορισμού απο την εκκλησία και εξορίας απο την χώρα. Η μια πετούσε απο χαμηλά προς το μέρος της άλλης το πακέτο με τα Post its και έλεγε ''εχεις μήνυμα''. Οταν δεν υπήρχε κόσμος συνεχίζαμε να το κάνουμε με την διαφορά ότι το πετούσαμε η μια στο κεφάλι της αλλης. Και οι κάμερες έγραφαν...Τον χειμώνα που ακολούθησε η Αρετή δούλευε τα Παρασκευοσαββατόβραδα σε ένα συνοικιακό μπαράκι. Πολλά βράδια είχα περάσει απο εκεί και είχαμε τις γνωστές στιγμές γέλιου. Εκεί είχα δείξει όλο το θάρρος μου αφου σχεδόν κάθε Παρασκευή δοκίμαζα υπομονετικά όλες τις καινούργιες ανακαλύψεις των κοκτέιλς της Αρετούλας. Εζησα..Υπήρχε λόγος βέβαια που έζησα..Με άφησε δηλαδή να ζήσω γιατί είχε τους λόγους της. Ηθελε να ξεφτιλιστούμε παρέα στο καραόκε πάρτυ. Τραγουδήσαμε το ''Φιλαράκι' τόσο παράφωνα που ούτε εμείς δεν χειροκροτήσαμε τον εαυτό μας. Αλλα είχαμε αποσυντονιστεί..Την Αρετή την είχαν μπερδέψει οι τελείες στην οθόνη..Σε κάθε τέλος κουπλέ ή ρεφρέν έβγαιναν τελείες, τοτε η Αρετή κανονικά μπροστά στο μικρόφωνο με ρωτούσε ''τι είναι οι τελείες??"..''Σιωπή'' της απαντούσα εγώ...εννοώντας ότι δεν κάνουμε κάτι συγκεκριμένο, αλλά η Αρετή νόμιζε απλά ότι της έλεγα να σωπάσει..Ετσι σε όλο το κομμάτι με ρωτούσε ''τι είναι οι τελείες?''..και πάντα στο μικρόφωνο. Σε μια απο εκείνες της βραδιές η Αρετούλα μου έχει ετοιμάσει έκπληξη για τα γενεθλιά μου. Ενα κεκάκι με ένα κερί και σαμπάνια. Τι καλήηηηη....Περίπου την άνοιξη αναλάβαμε μια υποχρέωση με την Αρετή. Να ετοιμάσουμε ένα περιοδικό. Το πήραμε σοβαρά. Και γίναμε επαγγελματίες. Και χρειάστηκε να στείλουμε ένα email στο επίσημο site της Victoria Beckham. Χρειαζόμασταν την άδεια τους να χρησιμοποιήσουμε το υλικό της σελίδας. Ξεκίνησε να το γράφει η Αρετή στις 14.00, καταλήξαμε με λεξικά και βοήθεια απο όποιον περνούσε απο μπροστά μας να το τελειώσουμε στις 18.00. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα για την επιτυχία του περιοδικού.Λίγο πριν αποφασίσουμε να φύγουμε απο εκείνη την εταιρεία η Αρετή και εγώ σχεδιάσαμε να πάμε σε μια σχολή. Θα κάναμε κάποια σεμινάρια, σε διαφορετικό αντικείμενο, σε διαφορετικά τμήματα. Είχαν μόνο ένα 4 ωρο κοινού μαθήματος. Στο πρώτο μάθημα. Ηταν δερματολογία. Μέσα στο μάθημα ο καθηγητής εξηγούσε της διάφορες δερματικές ασθένειες. Και είχε και φωτογραφικό υλικό το μάθημα. Εμείς στο τελευταίο θρανίο. Μια κυρία μπροστά μας ακουγόταν να αηδιάζει σε όλες τις λεπτομέρειες. Κάποια στιγμή ένα βιβλίο ξεκίνησε απο τον εισηγητή ώστε να κυκλοφορήσει σε όλα τα θρανία. Η κυρία απο την αρχή έλεγε..''αχ αχ όχι δεν αντέχω, δεν αντέχω..''. Το βιβλίο με τις αποκρουστικές εικόνες έφτασε σε εμάς, ούτε που του ρίξαμε ματιά, η Αρετή την χτυπάει στην πλάτη, αυτή γυρίζει και η Αρετή της το βάζει μποστά στα μάτια της..'''αααα'' ακούστηκε η κυρία. Χιούμορ Γ' Δημοτικού. Μετά απο αυτό μας χώρισαν,σε άλλο θρανίο εγώ σε άλλο εκείνη. Αντίδραση εισηγητή προς 9χρονα. Λογικό. Τώρα πια δεν την βλέπω συχνά. Πολλά πρωινά κοιτάζω στον καθρέφτη την μικρή νεραιδούλα που μου χάρισε να φοράω στον λαιμό και τότε την σκέφτομαι. Ξέρω πως αν χρειαστώ οποιαδήποτε βοήθεια θα είναι εκεί. Εκτός αν θέλω να με καθοδηγήσει να πάω κάπου οδικώς ή αν θέλω να με βοηθήσει να μεταφράσω κάτι. Εντάξει..υπάρχουν και τα λεξικά και τα GPS..Μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Γειάαααα σας!PS: Οπως είναι η φάτσα του Goofy που νομίζει ότι έχει πιάσει ΤΟ ψάρι, έτσι είναι και η φάτσα της Αρετής όταν επιτέλους έχει καταφέρει να φτάσει απο τον Χολαργό στο Γκάζι αφού πριν έχει αγοράσει χαλβά απο τα Καμμένα Βούρλα (τυχαίο?) και σουβλάκια απο την Λειβαδιά..Τώρα τελευταία δεν χρειάζεται να διανύει μεγάλες αποστάσεις αφού η δουλειά είναι κοντά στο σπίτι. Περιμένουμε πότε θα αλλάξει μαγαζί...γιατί θέλουμε μπουγάτσα!!!