Ντόγια, η

Κάποιους ανθρώπους τους έχεις δει δύο ώρες για μια φορά και βαθιά μέσα σου ξέρεις πως τους γνωρίζεις από πάντα.

Δεν ξέρω αν τυχαίνει σε όλους αλλά όταν πας στον πύργο του Άιφελ για πρώτη φορά δεν είναι σαν να ζεις εκεί και να περνάς κάθε πρωί με ένα κρουασάν στο χέρι; Γιατί τόσο έχεις διαβάσει γιαυτόν, τόσες φωτογραφίες έχει χαζέψει με τις ώρες.  

Να σας συστήσω την Ντόγια που το επιθετό της μου θυμίζει τι ρύζι πρέπει να βάλω στα γεμιστά. 

Η Ντόγια είναι Θεοδώρα, δηλαδή Ντόρα αλλά για ένα ξανθό στρουμπουλό μωρό είναι Ντόγια. Και Ντόγια θα μείνει για πάντα. Από τις ιστορίες της φαντάζομαι ένα ξανθό κορίτσι με μια φέτα καρπούζι, στραβοπατημένες σαγιονάρες πιο πέρα πεταμένες, έξω από ένα τροχόσπιτο κάπου στην Χαλκιδική την εποχή που ζούσες με ξεκλείδωτες πόρτες. Μια πραγματικά τεράστια πρόταση.

Είναι το κορίτσι που το έσκασε από το σπίτι με τον μεγαλύτερο ξάδερφο για να πάνε το καλοκαίρι στο επαρχιακό κλαμπ, που όταν όλες φορούσαν γόβες εκείνη φορούσε σουπέργκα με ροδιές. Ροδιές από ρόδα, ροδιές σαν δέντρα κανείς ποτέ μας δεν θα το μάθει. Είναι η Ντόγια που κοιμήθηκε στα πόδια του Πύργου του Αιφελ (νατος πάλι)  όταν ήταν μικρή μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Είναι η Ντόγια που δεν μπορεί να κάνει γέφυρες (ούτε εγώ). Είναι εκείνη με  την βέσπα που γράφει για μηχανοκίνητα ενώ φοράει ψηλοτάκουνα. Εκείνη που όταν βρίσκει κέρμα γυρισμένο με το κεφάλι προς τα μέσα το χει για γούρι (και εγώ). Ετσι μου ρχεται στην συνέχεια να σου πω τα κοινά που έχω μαζί της. Αλλα όχι. Ντάξει, μόνο μια φορά ακόμα. Αγαπάμε και οι δύο το πορτοκαλί και το γκρί και το γαλάζιο. Άλλο ένα μόνο, ένα. Εχουμε και οι δύο φανταστικούς μπαμπάδες ερωτευμένους με τις μαμάδες.

Κοίτα. Ίσως να μην είναι οτι κάποιους μοιάζει να τους ξέρεις από πάντα. Είναι που κάποιοι είναι τόσο φανταστικοί που μάλλον τους ξέρεις από τα παραμύθια που σου έλεγαν στα μικράτα σου. Η΄ μπορεί κάποιοι να είναι τόσο αερικά που μάλλον σου θυμίζουν τα όνειρα που έκανες μικρός να μεγαλώσεις να φοράς εσπαντρίγιες και να μην σε νοιάζει αν έχει περάσει η μόδα τους και να έχεις καλούς φίλους για να σου λένε που και που «όλα θα πάνε καλά» και να ατενίζετε μια θάλασσα με ένα τροχόσπιτο πίσω στην πλάτη σας σαν φόντο. Μια πραγματικά τεράστια πρόταση.