Σημεία των καιρών

Υπάρχουν και κάποιοι που δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους, μένουν σε υπόγεια, δεν παίρνουν για χρόνια άδεια διακοπών και μετρούν τα ψιλά για να πάρουν ψωμί. Ναι σ αυτή την δεκαετία.

Και υπάρχουν και αυτοί που χαίρονται τα πλεονεκτήματα επειδή ζουν τρία τετράγωνα από δικούς τους ή ένα όροφο αποπάνω ή και μαζί. Να βρίσκουν έτοιμο φαγητό, να βρίσκουν ντάνες με σιδερωμένα, κάποιον να τους λύνει τα θέματα με την εφορία, ακόμα και τον μπαμπά που τους φτιάνει την φορολογική δήλωση. Αλλά ζουν ένα διαμέρισμα από πάνω. Και έχουν τον δικό τους χώρο. Και ας μην ξέρουν πόσα κοινόχρηστα πληρώνουν ή ακόμα και τι είναι τα κοινόχρηστα. Ναι σ αυτή την δεκαετία.

Και πάντα χαζογελούσα με την ψεύτικη ανεξαρτησία τους. Και αν ανήκεις σ αυτή την κατηγορία μάθε πως το σχόλιο μου δεν κρύβει ψήγμα ζήλειας παρά μόνο την συνειδητοποίηση των διαφορετικών βιωμάτων. Και δεν θα ντραπώ να πω πως η έχω ένα τσικ παραπάνω εκτίμηση για αυτούς που κέρδισαν την καθημερινότητα τους με τα δικά τους χέρια και πόδια από μικροί.

Είμαι 32 και ζω μακριά από τους δικούς μου τα τελευταία 13 χρόνια. Συντηρώ τον εαυτό μου μόνη μου. Πληρώνω τους λογαριασμούς μου. Κάνω κατά καιρούς δύο και τρεις δουλειές για να μπορώ να κάνω αυτό το κάτι παραπάνω που θέλω. Ένα ταξίδι, δύο εξόδους παραπάνω, μια ακόμα σχολή. Για να εξηγούμαστε δεν έχω να φροντίσω ούτε παιδιά, ούτε οικογένεια, ούτε καν γάτα ή σκύλο. Και ειδικά για την ευθύνη μιας οικογένειας δεν είμαι σε θέση να υποθέσω ούτε καν πόσο βαριά είναι. Οπότε από τα παρακάτω βγάζω εκτός τις οικογένειες και όσους είναι υπεύθυνοι για αυτές. Οπότε μας μένουν οι εργένηδες και συνεχίζω.

Παρακολουθώ παρέες σε καφετέριες, συζητήσεις σε social media και φίλους μου να συζητούν για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Η φίλη μου η Θ., ο φίλος μου ο Π. και άλλοι, νέοι άνθρωπο, κάποιοι πολιτικοποιημένοι κάποιοι όχι, κάποιοι που έζησαν σε εστία ή ακόμα ζουν με τους γονείς τους, κάποιοι που δεν ξέρουν τι έχουν, οι περισσότεροι που μέχρι πρόπερσι ενδιαφέρονταν για το πόσο έγκαιρα θα βρουν δωμάτιο στην Φολέγανδρο και για το αν η Μενεγάκη έχει γκόμενο, έχουν γίνει μεγάλοι οικονομολόγοι, μελλοντολόγοι, καταστροφολόγοι. Γκρίνια 24 ώρες το 24 ώρες. Γκρίνια από χόμπι.

Γκρίνια πράσινη, γκρίνια μπλε, γκρίνια κόκκινη. Το μόνο πολύχρωμο ανάμεσα μας πια είναι η γκρίνια.

Και από προχτές είπα να κάνω μια δική μου έρευνα. Να δω ποιοι είναι αυτοί που γκρινιάζουν περισσότερο. Και στον δικό μου κύκλο είναι όσοι έχουν ακόμα την δουλειά τους έστω και με κουτσουρεμένο μισθό, όσοι μένουν με τους γονείς τους, όσοι δεν έκαναν δύο και τρεις δουλειές. Στον δικό μου κύκλο. Μην τα γενικεύουμε όλα.

Θα σου πω για μένα. Δεν έχω να προτείνω μια λύση. Ούτε να το παίξω Πολυάννα. Αλλά είμαι άνεργη λόγω περικοπών  από τον Ιούλιο. Συντηρώ ένα σπίτι μόνη μου με ότι συνεπάγεται αυτό. Ούτε Νίκος Ξανθόπουλος. Μου λείπει η δουλειά μου, η ασφάλεια του να έχεις δουλειά, να ξυπνάω και θέλω να ντυθώ και να νευριάσω με τις απεργίες των ΜΜΜ και την κίνηση. Και εγώ έχω λύση για το δικό μου θέμα αφού δεν φύτρωσα και έχω οικογένεια. Να πάω να μείνω με την μαμά. Αλλά προς το παρόν είπα να το παλέψω λίγο ακόμα. Για εκείνη την πουτάνα την ανεξαρτησία που κέρδισα στα 20 μου και αρνούμαι να χάσω στα 32 μου. Και ας υπάρχουν στιγμές που γκρινιάζω αλλά για τον Θεό, δεν έχω κάνει την μαυρίλα μέρος της ζωής μου. Ίσως και απλά να είμαι στον κόσμο μου και να μην βλέπω την πραγματικότητα.

Αλλά εσύ που γκρινιάζεις, σταμάτα! Κάνε κάτι, σπατάλησε την ενεργειά σου και πρότεινε λύσεις, κοπάνα το κεφάλι σου στον τοίχο, βρες τι σου φταίει, αλλά σταμάτα την γκρίνια να χαρείς. Και μην το ρίξεις στο gossip, τα μπουζούκια και το ποδόσφαιρο. Η΄αν είναι να σταματήσεις την γκρίνια ρίξτο εκεί βρε αδερφάκι μου. Για προσωρινά ε, για να μπορούμε να κάνουμε παρέα όταν έχει περάσει η μπόρα και έχουμε γίνει πάλι χαρούμενοι άνθρωποι.

Σημ. Αυτό το ποστ δεν θα αρέσει σε όλους. Και να ξέρεις ότι ήταν πολύ συγκρατημένο. Αλλά αν με ξέρεις θα ξέρεις πως ποτέ δεν επιδίωξα οι σκέψεις μου να είναι αρεστές από όλους. Κρίμα θα ήταν να συμφωνούμε όλοι σε όλα.