30.8.11

Μανούρα στην μανούρα ξύπνησε ο Σούπερμαν μέσα μου

Μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσα και εγώ με ωραίους μισθούς, με Παρασκευάτικα ποτά μέχρι το πρωί, με ψώνια τα Σάββατα, με ταινία και bowling τις Κυριακές.  Με καλοκαιρινές διακοπές και ανεμελιά για τους ένστολους που κάνουν απροκάλυπτο καμάκι, για τις αρχόσχολες ταμίες, για τους ανεύθυνους εργοδότες. Ισως να έβλεπα έναν διαρρήκτη και να άλλαζα στενό. Ισως να με νευρίαζε η ταμίας και να άλλαζα ταμείο. Ισως να έλεγα και εγώ ένα «όφουυ μωρέ εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;». Και οι περισσότεροι λίγο πολύ κάπως έτσι είμασταν. 

Και ένα πρωί με σύγχισε μια υπάλληλος του ΙΚΑ. Και μετά μια υπάλληλος του ΟΑΕΔ. Και μετά μια κυρία που πέρασε το κόκκινο και παραλίγο να μας πάρει όλους παραμάζωμα. Και τα πήρα. Και από τότε δεν τα έχω αφήσει. 

Είμαι εγώ που μανουριάζω με τον αστυνομικό που μου κάνει καμάκι, που του ζητάω τον αριθμό του και όταν με αγριοκοιτάζει και μου ψιθυρίζει «θα μου κλάσεις τα αρχίδια» εγώ του απαντάω με ένα «θα στα δώσω να τα φας» κι ας βάζω τα κλάμματα δύο στενά πιο κάτω από τα νεύρα μου. Στέλνω email στην προηγούμενη εργοδοσία μου να για τα χρεωστούμενα και ας ξέρω πως με το ύφος μου είναι σαν να τους τα πετάω στα μούτρα. Απαντάω στους γλοιώδεις κυρίους των δημοσίων υπηρεσιών όπως τους πρέπει και μαλώνω στα ταμεία των Τραπεζών για την προμήθεια. Είμαι εγώ που μανουριάζω με την απέναντι που έχει φύγει για σκ με τον σκύλο κλειδωμένο στο μπαλκόνι. Και είμαι εγώ με τον τρόπο μου «τσαμπουκαλεύομαι» στον διαρρήκτη αυτοκινήτων της γειτονιάς. 

Κάπου μέσα μου, ξέρω πως μπορεί ο καυγάς και η ένταση να μην οδηγήσουν πουθενά αλλά τελικά ίσως ο καθένας μας την επόμενη φορά μαλακίας να την σκεφτεί λίγο καλύτερα.
Πάνω από την ηλικία των 20 παύει να υπάρχει η δικαιολογία «είναι μικρός θα μάθει». Για την ταμία, για τον διαρρήκτη, για τον αστυνομικό, για τον κακό εργοδότη, για όποιον δεν ξέρει να κάνει την δουλειά του, για όποιον δεν σέβεται τον συνανθρωπό του. Και έτσι όπως το κουβέντιαζα με την Βάσω εχτές το βράδυ και την άκουσαμε υπερήρωες είπαμε: δεν βάζουμε όλοι από ένα χεράκι να αλλάξουμε τον κόσμο, όπως φανταζόμασταν παιδιά;

7 σχόλια:

  1. Μου θύμισες αυτό: "Θα ήταν περήφανο το παιδί που ήσουν για τον άνθρωπο που έγινες;"

    Θ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μακάρι να τη διατηρήσεις αυτή τη στάση. Κι εμείς μαζί σου να για να γίνουν όλα όπως ονειρευόμασταν. Τουλάχιστον να νομίζουμε ότι θα γίνουν. Αυτό το δικαιούμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτή με τον σκύλο, αν θες την δέρνουμε παρέα και της παίρνουμε και τον σκύλο! :)

    Πολίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τώρα είμαι πιο σίγουρη ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί δεν είμαστε μόνες μας, είμαστε πολλοί :)

    Βάσω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είσαστε πολλοί αλλα είμαστε περισσότεροι.

    Σύλλογος ΒλαχοΠΑΣΟΚων "Ο Κώτσος"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αν όλοι αυτοί είχαν το φόβο μας...

    Αν γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα τους σπάσουμε τα νεύρα και τον τσαμπουκά...

    Αν το τίμημα για τη νωχελικότητα, την παραβατικότητα, τον ωχαδερφισμό ήταν άμεσο και βέβαιο...

    να είσαι σίγουρη ότι θα το ξανασκέφτονταν!!!

    Όπως λένε κι οι μαφιόζοι "Ο φόβος είναι η υπέρτατη εκδήλωση σεβασμού".

    Υ.Γ. Μπορεί να σου την έπεφταν οι μπάτσοι όταν ήσουν κοριτσόπουλο, αλλά στα 34 εσένα ακόμα στην πέφτουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή