5.8.11

Με ένα μαντίλι

Ο Α. φίλος του Π. μου είπε πως έψαχνε εθελοντές για μια επιστημονική έρευνα. Και ζήτησα να συμμετέχω. Στο ραντεβού έμαθα πως θα μας έβαζαν μαύρα μαντήλια, θα μας έδιναν από ένα μπαστούνι και με την συνοδεία ενός ατόμου θα κάναμε σε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Δεν θα έπρεπε να υποδυόμαστε κάτι, αλλά να νιώθουμε σαν να κάνουμε μια συνηθισμένη βόλτα.

Το ραντεβού έγινε στην πλατεία Κοτζιά, σε μια έρημη Αθήνα στις 3 το μεσημέρι. Τέσσερις εθελοντές και τέσσερις συνοδοί θα τραβούσαν από διαφορετικές κατευθύνσεις. Μερικά μέτρα πίσω τους θα υπήρχε ένα αντίστοιχο ζευγάρι με ένα άνθρωπο με αληθινά προβλήματα όρασης και ένα συνοδό. Υποθέτω για να γίνει σύγκριση των εμπειριών.

Χρειάστηκε ένα πεντάλεπτο από την ώρα που μου έβαλαν το μαύρο μαντήλι ώστε να συνηθίσω το σκοτάδι. Λεπτό προς λεπτό οι μυρωδιές έμοιαζαν πιο έντονες. Μύριζα το καυσαέριο. Οι κόρνες και οι ήχοι από τα αυτοκίνητα ακούγονταν πιο καθαρά αν όχι πιο δυνατά. H σκέψη πως η σωματική ακεραιότητα μου βρισκόταν στα χέρια ενός άλλου ανθρώπου –του συνοδού- με έκανε να έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν ήξερα σε ποιον δρόμο είμαι και προσπαθούσα να το καταλάβω από κάποιον ήχο. Πολύς κόσμος ρωτούσε τον συνοδό μου γιατί φοράω μαντήλι και γιατί γίνεται η βιντεοσκόπηση. Προσπαθούσα να απαντάω στις ερωτήσεις του απλά, να δώσω όσο περισσότερα στοιχεία μπορώ. Όταν αυτή η προσπάθεια έκανε τις απαντήσεις μου πολύ περίπλοκες, τότε εκείνος έκλεισε την κάμερα και μου είπε: «Θες να μ αφήσεις να σε πάω μια βόλτα και να τα πούμε απλά στον δρόμο;» και αφού συμφώνησα άνοιξε ξανά την κάμερα. Κάτσαμε σε ένα καφέ, δεν ήξερα που, ήπιαμε κάτι και με ρώτησε αν κάνω περισσότερες σκέψεις όταν δεν μιλάμε. Η αλήθεια είναι πως όταν δεν μιλούσαμε ένιωθα σαν να είμαι εντελώς μόνη μου και ας ένιωθα κάποιον να με κρατάει αγκαζέ. 

Σε λιγότερο από μια ώρα, μαζευτήκαμε όλοι μαζί. Πριν μας αφαιρέσουν τα μαντήλια μας ρώτησαν τι θέλουμε να δούμε μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας και εγώ ζήτησα να κοιτάξω προς τον Λυκαβηττό. Έμαθα πως μια από τις εθελόντριες στην μέση της διαδρομής έκλαψε και ζήτησε να μην συμμετέχει. Σημειώσαμε κάποιες σκέψεις μας και είπαμε κάποια πράγματα ξεχωριστά ο καθένας με τον συνοδούς που στην πορεία έμαθα πως είναι ψυχολόγοι. 

Όταν ζήτησα από τον γνωστό μου την άδεια να γράψω για την εμπειρία μου στο blog ένα από τα εκ γενετής τυφλά παιδιά, ο Π., με ρώτησε τι τίτλο θα βάλω για να ζητήσει από κάποιον δικό του να του το διαβάσει. Η πρώτη βιαστική μου σκέψη ήταν "στο σκοτάδι". Εκείνος μου πρότεινε να μην το τιτλοφορήσω έτσι γιατί δεν ξέρει τι είναι το σκοτάδι και γελώντας πρόσθεσε πως αν αρχίσουμε με άγνωστες λέξεις απο τον τίτλο τότε δεν θα έχει ενδιαφέρον. Και μου ζήτησε να μου πω μια αγαπημένη εικόνα και εγώ του είπα ουρανός με αστέρια. Μου εξήγησε πως τόσα χρόνια μετά μπορεί να έχει μια εικόνα από περιγραφές αλλά κάθε φορά κάθε ουρανός είναι αλλιώτικος και θέλει να ξέρει πως είναι ο δικός μου ουρανός. Και εγώ τότε του μίλησα για ταράτσα, με τα κεφάλια ψηλά να κοιτάμε ψηλά στην απόλυτη απουσία χρώματων και να βλέπουμε μονό μικρές λάμψεις, τ αστέρια, άπειρες μικρές φωτεινές λαμπίτσες, που τις μετράς  μέχρι να πονέσει η πλάτη σου. Που ψάχνεις να βρεις το σχηματισμό που μοιάζει με κατσαρολάκι για να βρεις τον βορρά και τον νότο και πάντα δείχνεις με το ένα χέρι. Και τότε ο Π. μου είπε "μ αρέσει αυτός ο ουρανός, αυτόν θα κρατήσω" 

Γυρνώντας σπίτι και ξέρω πως θα ακουστώ πολύ κουτά ρομαντική αλλά τα χρώματα στον δρόμο έμοιαζαν λίγο πιο έντονα. Σκέφτηκα τα τέσσερα παιδιά με την αληθινή δυσκολία στην όραση τους. Σκέφτηκα πως ο ένας από αυτούς σπουδάζει μουσική και πως ζουν μια ίδια ζωή με την δική μας. Έχουν κανονικές σχέσεις με ανθρώπους που τους ξεχωρίζουν από την αφή και την μυρωδιά. Από τον ήχο της φωνής τους. Ίσως κάποιοι από αυτούς να έχουν διαλέξει τα δικά τους χρώματα για την ζωή τους. Να έχουν ντύσει την Πανεπιστημίου ροζ και τα δέντρα μπλε.

Δεν ξέρω πόση πληροφορία μπορώ να σου δώσω μέσα από αυτό το κείμενο, αφού εξάντλησα τις σκέψεις μου στις σημειώσεις που έδωσα στα παιδιά αμέσως μετά το εγχείρημα. Μετά μίλησα με όλους όσοι είναι στην ζωή μου και μοιράστηκα όσο μπορούσα την εμπειρία μου. Οπότε στέρεψα λίγο.. και λέω να μείνω λίγο στον καναπέ μου με κλειστό φως και ανοιχτά μάτια για να σκεφτώ και εγώ λίγο όσα δεν μπορώ να σου πώ.

Σε φιλώ..

1 σχόλιο: