22.7.11

Ράβε ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει

Αυτές τις μέρες έχω καθαρίσει τα ντουλάπια της κουζίνας, ράψει κουμπιά που κρέμονταν όλο το χειμώνα από πουκάμισα και παντελόνια και έλεγα τρεις φορές το πάτερ ημών κάθε φορά που τα φορούσα φουριόζα αλλά δεν προλάβαινα να τα ράψω. Έχω καθαρίσει το ψυγείο, έχω ανακαλύψει συνταγές και νέα sites. Εχω δει όλες τις ταινίες που δεν πρόλαβα τον χειμώνα και έχω διαβάσει και δύο βιβλία.  

Ως άνθρωπος που αυτό το διάστημα δεν έχει συγκεκριμένες υποχρεώσεις, ξυπνάω το πρωί ό,τι ώρα θέλω εγώ ή τα παιδιά με τα φυλλάδια που χτυπάνε τα κουδούνια. Φτιάχνω πρωινό, ανοίγω το ραδιόφωνο και τα κάνω όλα αργά και με την ησυχία μου. Μπαίνω και ελέγχω τα emails μου, τις αγγελίες και τσεκάρω τι άφησε ο ταχυδρόμος στην είσοδο. Απαντάω στα μηνύματα των φίλων μου σαν να απαντάω σε επιστολή του 20ου αιώνα. Όχι μονολεκτικά, όχι δύο σειρές και ξεμπερδέψαμε. Δίνω χορταστικές απαντήσεις. 

Πάω στο σουπερ μάρκετ και βλέπω φοιτήτριες που διαλέγουν τα ροδάκινα μυριζοντάς τα, ηλικιωμένους να αγοράζουν πάνες ακράτειας και ρεπατζούδες πωλήτριες ή κομμώτριες που κάνουν τα ψώνια για όλη την εβδομάδα. Δεν βλέπω πια τις φάτσες με τους σηκωμένους γιακάδες και τον χαρτοφύλακα στο καρότσι, ούτε τις καλοχτενισμένες μανατζάρισες που πιάνουν με γάντι τις πατάτες. 

Θα περίμενες πως αυτές τις μέρες που έχω άπλετο χρόνο θα μαγειρεύω και θα τρώω ζεστό φαγάκι, αλλά θα σε απογοητεύσω. Όταν ξέρεις πως έχεις όλη την μέρα δική σου για να φας, δεν τρως και το αναβάλεις για πιο μετά. Εξάλλου εδω θα είμαστε και μετά. Και αύριο μέρα είναι για να φάω ζεστό φαγάκι. Με αποτέλεσμα να με βρίσκει η πείνα ενώ είμαι με τον φίλο μου τον Πάνο για καφέ και εγώ να τρωω καλαμάκια ή πατάτες απ έξω. Τσίμπα 2 κιλάκια. 

Και ενώ εσύ περιμένεις να πηγαίνω γυμναστήριο με τόσο χρόνο, εγώ κάθε μέρα λέω πως κάνει ζέστη και πως δεν μπορεί να γυμναστεί άνθρωπος κάτω από αυτές τις συνθήκες και αναστενάζω και από τον καημό μου τρώω ένα χωνάκι βανίλια. Τα τσίμπησες τα 2 κιλάκια από προηγούμενως ή να κεράσω ξανά την ατάκα; 

 Και τώρα που είπα κεράσω, τι μανία και αυτή να κερνάνε όλοι τον άνεργο. Ωραία μανία και συμφέρουσα στην παρούσα φάση, δεν λέω, αλλά ρε πουλάκι μου, εγώ αν θέλω να πάρω διπλή μερίδα δεν θα το κάνω γιατί δεν θέλω να σε κάνω να ξοδευτείς και ξέρω πως μετά θα επιμείνεις να πληρώσεις και πως θα μαλώσουμε πάνω από τον λογαριασμό και μπροστά από τον αμήχανο σερβιτόρο αλλά καταπιέζομαι και τρώω ή πίνω πολύ λιγότερο ή διαλέγω κάτι πιο φτηνό. Και όπως θα έχεις καταλάβει δουλειά μπορεί να μην έχω αλλά από όρεξη πάω καλά. Και θέλω να φάω! Και δεν θέλω να μου πληρώσεις εσύ το φαγητό μου. Αλλά δεν επιμένω. Οταν μείνεις και εσύ χωρίς δουλειά, θα πληρώνω εγώ. Αλλά να θυμάσαι ότι εγώ έπαιρνα περιέ και οικονομικά φαγητά, μην μου αρχίσεις στα φιλέτα και τα περίπλοκα κοκτέιλ.  

Οταν θα έχω βρει δουλειά και θα γυρίζω νύχτα στο σπίτι καταταλαίπωρη και θα είμαι τίγκα στην γκρίνια, να μου θυμίζεις αυτές τις γεμάτες ρέκλα ιουλιάτικες μέρες που πέρασα και να με ταρακουνάς. Να με πιάνεις από τους ώμους, να με ταρακουνάς και να μου λές: "θυμάσαι, που κατάβρεχες την βεράντα βιαστικά γιατί είχες να κόψεις το καρπούζι και να ξεκινήσεις την ταινία; Και γκρίνιαζες που δεν προλαβαίνεις ποτέ την πρωινή εκπομπή του Παπαιωάννου στο ραδιόφωνο γιατί ξυπνούσες μετά τις 11;"

Αυτά να μου θυμίζεις και εγώ θα συνέρχομαι. Για τα δύο τα παραπανίσια κιλά σε ξορκίζω μόνο μην κάνεις κουβέντα. Υποσχέσου!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου