Τα τελευταία τέσσερα χρόνια κάθε μέρα κάνω την ίδια διαδρομή για την δουλειά. Μια ευθεία από το σπίτι μου μέχρι το γραφείο που διαρκεί από 10 έως 25 λεπτά. Αν βρέχει το κάνω δέκα λεπτά ή αν κάνει κρύο, βγάζω φτερά στα πόδια. Αν έχει ζέστη ή αν μιλάω στο τηλέφωνο σέρνομαι και κάνω ρεκόρ καθυστέρησης στα είκοσι πέντε λεπτά.

Αυτή την διαδρομή πλέον την ξέρω απ έξω και ανακατωτά. Υποθέτω ότι μπορώ να την κάνω με κλειστά μάτια. Τον ίδιο δρόμο περπατάω για να πάω και στο επί πέντε χρόνια στέκι μου οπότε βάλε και τα ξημερώματα και τις ζαλισμένες από το αλκοόλ επιστροφές. Τον ίδιο δρόμο τον έχω περπατήσει με βροχή, χαλάζι, χιόνι, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, χαρούμενη, λυπημένη, δακρυσμένη. Έχω χοροπηδήσει επειδή έλαβα μήνυμα από εκείνον, έχω χωρίσει, έχω μαλώσει, έχω περπατήσει χέρι χέρι. Την ευθεία αυτή την έχω περπατήσει με all star, με ψηλοτάκουνα, με πλατφόρμες, σαγιονάρες, αθλητικά, πατερίτσες και ξυπόλητη. Σ αυτό τον δρόμο έχω κουβαλήσει δώρα γενεθλίων, γάμων, μεθυσμένους φίλους.
Μετράω πρόχειρα τέσσερις μαγαζάτορες που χαιρετάω κάθε φορά που περνάω. Καλημέρες το πρωί, καλό απόγευμα και καληνύχτα αν έχει νυχτώσει. Ψιλικατζίδικο που αγοράζω τις Παρασκευές το απόγευμα πάκους περιοδικών, φαρμακείο που με έχει δει με μύξες, με πρησμένα μάτια και με μπανταρισμένο πόδι, φωτογραφείο φίλου, ζαχαροπλαστείο που έχει πακετάρει πολλές θερμίδες για χάρη μου και άλλα.
Μια διαδρομή που ενώνει σπίτι, στέκι και δουλειά. Ένας δρόμος που τυπικά ενώνει δύο συνοικίες, μια ευθεία ανάμεσα από συνοικιακά μαγαζιά και σπίτια που δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον.
Aλλά για μένα είναι εφτακόσια αγαπημένα μέτρα. Παρά κάτι ένα χιλιόμετρο επί δύο φορές την ημέρα επί τέσσερα χρόνια δεν μπορείς παρά να τα αγαπήσεις. Ένα προς ένα.