Χρωματιστοί φίλοι

Το προηγούμενο Σάββατο πήγα σε ένα γάμο με τόση βροχή που βράχηκε ακόμα και το εσωτερικό κουμπί, (αυτό που βάζουν για εφεδρικό). Γύρισα σπίτι με σκοπό να ετοιμαστώ ώστε να δω μερικούς φίλους σε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι για ένα κορίτσι με καροτί μαλλιά. Όταν έφτασα στον τόπο συνάντησης βρήκα την Μύριαμ και τον Λάμπρο. Παραγγείλαμε apple martini και περιμέναμε τους υπόλοιπους. Μέχρι που ήρθε το καροτί κορίτσι, ντυμένο κορίτσι των λουλουδιών. Φορούσε μια ψιλόμεση μπλε (σε αγαπημένη απόχρωση) μακριά φούστα και ένα άσπρο μπλουζάκι με κουμπιά. Στα καροτί μαλλιά είχε περασμένο ένα στεφανάκι με λουλούδια. Και εκεί άρχισε το παιχνίδι με τα χρώματα.



Αν με ξέρεις, θα ξέρεις πόσο αγαπάω τα χρώματα. Τα έχω σπουδάσει και ελπίζω μια μέρα να δημιουργήσουν στην Βίβεχρωμ μια θέση υπεύθυνης χρωματολογίου ειδικά για μένα.


Συνδυάζω ανθρώπους, λέξεις ή συναισθήματα με χρώματα. Αν είναι κάποιος παιδοψυχολόγος ανάμεσα στους αναγνώστες ας μας πει τι σύνδρομο είναι αυτό.


Η Αλκμήνη λοιπόν, το κορίτσι με τα πορτοκαλοκόκκινα μαλλιά, όσο και αν σου κάνει εντύπωση δεν μου θυμίζει το πορτοκαλί αλλά πιο πολύ το κόκκινο. Μπορούσε να συμμετέχει σε όλες τις συζητήσεις αλλά μάλλον δεν σε έπαιρνε να διαφωνήσεις και πολύ μαζί της. Δεν έχω άλλα επιχειρήματα για να την κατακοκκινίσω. Την Αλκμήνη την έχω για κόκκινο. Πάει και τελείωσε.


Η δε Μύριαμ είναι κίτρινο. Είναι αυτό το χρώμα που σου προκαλεί χαρά. Που θες να τα βάψεις όλα κίτρινα για να μην μπλέκεις με άλλα μη φωτεινά χρώματα. Αυτό το κίτρινο που σε καθησυχάζει ότι δεν μπορεί, όλα θα πάνε καλά.


Ο Λάμπρος είναι βαθύ μπλε.-


Ο Ανδρέας είναι λευκό. Το χρώμα που δεν έχει αποχρώσεις. Απλά και ξεκάθαρα. Δεν θα σου πει ποτέ ψέματα. Ότι βλέπεις είναι. Και είσαι ευτυχισμένος μ αυτό.


Η Βίκυ Τζ. είναι βαθύ πράσινο. Το πράσινο είναι ένα χρώμα που ενώ είναι συνηθισμένο αν το προσέξεις λίγη ώρα παραπάνω θα δεις πως μπορεί να σου φτιάξει την διάθεση. Είναι από εκείνα τα χρώματα που θεωρούμε ότι δεδομένα υπάρχουν γύρω μας, αλλά τελικά δεν είναι. Κοίτα γύρω σου και πες μου πόσο πράσινο βλέπεις. (δεν δουλεύεις στην ΠΑΕ Παναθηναικός ε;)


Ο Κυριλλάκος είναι πορτοκαλί. Ακριβώς η απόχρωση από τα μαλλιά της Αλκμήνης. Είναι αυτό το πορτοκαλί που δεν μπορείς να το κοιτάξεις πολύ ώρα γιατί πονούν τα μάτια σου. Τόσο φωτεινό. Στην προκειμένη πονάει και λίγο ο αυχένας σου κοιτώντας τον Κύριλλο που είναι δύο μέτρα.


Ο Χάρης είναι μπορντοροδοκόκκινος. Τόσο μπορντώ και τόσο ροδοκόκκινος όσο ένα σκάνδαλο. Αυτό το μπορντώ που χρησιμοποιούσαν στις αυλές για την μπαρόκ διακόσμηση. Βασιλικά τα σκάνδαλα, όχι απλά.


Ο Σπύρος είναι μπεζ. Μπέζ σαν άμμος. Όπου και να κοιτούσα ήταν εκεί. Μα αριστερά κοιτούσα μα δεξιά κοιτούσα ήταν εκεί. Μαζί με τον Άκη. Που μέχρι σήμερα νόμιζα ότι τον λένε Άλκη. Μπεζ ρε παιδί μου. Καλοκαιρινό.


Η Δήμητρα είναι ροζ. Μωρέ είναι η μικρότερη στην παρέα. Θέλεις να της πάρεις μια κουνουπιέρα και μια κουδουνίστρα. Αλλά αυτό μέχρι να μιλήσει. Ακους την μπάσα φωνή της και θες να της πάρεις μηχανάκι. Με πειραγμένη εξάτμιση.


Η Στελλίνα είναι πράσινο λαχανί. Και λίγο κόκκινο. Και λίφο πράσινο. Άλλαξα δυό τρεις φορές γνώμη μέχρι να καταλήξω ότι είναι ασημί. Την κουνάς στον ήλιο και αλλάζει χρώματα. Και μέχρι να τελειώσω την πρόταση την σκέφτηκα με χρώμα μπυρί. Αυτό το χρυσαφί της μπύρας. Ούφ!


Και ο Πάνος είναι μπλε σκούρο. Έτσι απλά χωρίς επεξήγηση.


Είμαι τόσο πειραγμένη που βλέπω παντού χρώματα. Ακόμα και στο σκοτάδι, όπως το Σάββατο το βράδυ. Δεν μπορείς να τα αγνοήσεις όταν είναι τόσο έντονα γύρω σου.


Μια μέρα θα σας πιάσω όλους μαζί και θα σας βάλω ταμπελάκι με το χρώμα σας. Σε όσους βάλω γαλάζιο να ξέρετε πως θα είστε οι πιο αγαπημένοι μου.