Γύρω από ένα μπουκάλι κρασί μια ψυχολόγος, ένας μαθηματικός, μια σκηνοθέτης, ένας προγραμματιστής, μια κοινωνιολόγος και μια δημοσιογράφος, όλοι ανάμεσα στα 30 με 35, έχουν πάρει χαρτί και μολύβι και κάνουν παράξενες σημειώσεις.
Ο μαθηματικός με το διδακτορικό στατιστικής εκ των πραγμάτων καθοδηγεί την έρευνα. Έχουμε βάλει στο μυαλό μας δέκα άτομα από τον περίγυρο μας και σημειώνουμε την κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση, όσο επιτρέπεται, σύμφωνα με ένα σύντομο ερωτηματολόγιο του μαθηματικού μας. Ο καθένας μόνος του. Και μετά τα συγκεντρώνουμε όλα μαζί.
Προχτές το βράδυ βρεθήκαμε και πάλι, δύο μήνες μετά σε μια άλλη βεράντα και πάλι με ένα μπουκάλι κρασί για να αναθεωρήσουμε ή να προσθέσουμε στοιχεία ή να σχολιάσουμε που καταλήξαμε. Καμπύλες και ποσοστά μπλέκονται στο κεφάλι μου. Η καλλιτεχνική μου φύση, η φίλη σκηνοθέτιδα και εγώ αρχίζουμε να ζαλιζόμαστε. Οι άλλοι καταλαβαίνουν και συζητούν στους υπολογισμούς. Ζαλίζομαι όσο ανακαλύπτω ότι 30χρονοι φίλοι των φίλων μου αλλά και δικοί μου, ζουν ακόμα με τους γονείς τους. Όχι τώρα λόγω κρίσης, αλλά από πάντα. Ζαλίζομαι όταν μου λένε πως υπάρχουν άνθρωποι στα 30κάτι τους που σπουδάζουν, παίρνουν μεταπτυχιακά και καταλήγουν να μετράνε φωτογραφίες από φοιτητικά πάρτι αλλά καθόλου προϋπηρεσία. Θυμάμαι ανθρώπους που παραλαμβάνουν σιδερωμένα και τάπερ από την μαμά.
Ο μαθηματικός μας περιγράφει την κατάσταση με ποσοστά και νούμερα που δούλεψε όλο αυτό το διάστημα και ο κοινωνιολόγος σχολιάζει ελληνικές νοοτροπίες. Μπερδεύομαι και άλλο και πασχίζω να θυμηθώ τον τίτλο της διατριβής. Ντρέπομαι να ρωτήσω. Η ψυχολόγος στέκεται σκεφτική, δεν κάνει κανένα σχόλιο. Ο προγραμματιστής κάτι πληκτρολογεί σε μια εφαρμογή –έχει φέρει το λαπτοπ το μαζί-.
Σκέφτομαι διακοπές και εποχές με μισθούς και 12ωρα με αγαπημένους συναδέρφους. Και τότε ακούω την πρόταση που με ταράζει.
«σύμφωνα με τα στοιχεία σας, οι άνεργοι του περίγυρου σας είναι αυτοί που δεν ζουν με γονείς, που πληρώνουν ενοίκιο, που συντηρούν οικογένεια, που έχουν δάνεια, που φαινομενικά δεν έχουν λύσεις είναι αυτοί που θα βρεθούν άμεσα στην πιο δύσκολη οικονομικά θέση»
Στα επόμενα τριάντα δευτερόλεπτα από το άκουσμα του παραπάνω με έχει πιάσει ένα ανεξέλεγκτο νευρικό γέλιο. Δακρύζω από τα χαχανητά μου. Γελάω τόσο που δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου να δω αν γελάει κανείς άλλος μαζί μου. Γελάω τόσο τρανταχτά και όλοι εκτός από τον μαθηματικό με ρωτάνε γιατί. Με σκουντάνε, με ταρακουνούν να σταματήσω. Μόλις που καταφέρνω να συνέλθω τους βλέπω να με κοιτάζουν σοβαροί και αμίλητοι. Και τότε με κατακλύζει δεύτερο κύμα γέλιου. Έχω πάει μέσα στο σπίτι και κυλιέμαι στον καναπέ.
Πρέπει να γελούσα αρκετή ώρα γιατί μόλις βγήκα ξανά έξω οι υπόλοιποι είχαν ξαναπιάσει δουλειά και κουβέντα.
Χρειάστηκα κάμποση ώρα για να βρω ξανά την αναπνοή μου, αν και που και που έριχνα κανένα χαχανητό και ξανασυνερχόμουν.
Όταν έκλεισε ο υπολογιστής και όλοι χαλάρωσαν ήρεμοι που η διατριβή του φίλου μας είχε πάρει μια κάποια μορφή με την βοήθεια μας (τους καλύτερα, εγώ δεν έκανα και πολλά), μίλησα και είπα με αυστηρό ύφος:
«σύμφωνα με τα στοιχεία μας, οι δικοί μας άνεργοι, δηλαδή αυτοί που δεν ζουν με γονείς, που πληρώνουν ενοίκιο, που συντηρούν οικογένεια, που έχουν δάνεια και που φαινομενικά δεν έχουν λύσεις, έχουν μάθει να βρίσκουν λύσεις όλα αυτά τα χρόνια, σας πληροφορώ. Για τους υπόλοιπους, τους καλομαθημένους, δεν με ενδιαφέρει και πολύ.»
Σήμερα με πήρε τηλέφωνο ο μαθηματικός μας να με ρωτήσει κάτι άσχετο, ντράπηκα ξανά να ρωτήσω ποιος είναι ο ακριβής τίτλος της διατριβής.. Όμως λίγο πριν κλείσει μου είπε:
«Ήθελα τόσο πολύ να γελάσω εκείνο το βράδυ μαζί σου»
«Και γιατί δεν το έκανες;» του απάντησα
«Μένω ακόμα με τους γονείς μου, η μάνα μου μου δίνει τάπερ και ντρέπομαι τόσο γι αυτό» και πρόσθεσε «Δεν ξέρω τι σημαίνει κοινόχρηστα καν»
Χμ…
Πρόσεχε μόνο γιατί οι δικές μου στατιστικές λένε ότι οι ανεξάρτητοι/ες μπλέκουν με μαμάκηδες/μπαμπάκηδες!
ΑπάντησηΔιαγραφή