13.6.11

Μην φοβάσαι.. Πλησίασε


Αυτές τις μέρες απόρησα σκεφτόμενη μήπως πια οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται. Μήπως δεν κάνουν μεταμεσονύκτια ρομαντικά και πολύωρα τηλεφωνήματα. Μήπως δεν ξαπλώνουν πια στο κρεβάτι τους μετά από το πρώτο ραντεβού και να μην μπορούν να κλείσουν μάτι. Μήπως πια οι άνθρωποι δεν ονειρεύονται το σαββατοκύριακο με αυτόν/αυτήν που θέλουν . Μήπως πια οι άνθρωποι δεν ξαπλώνουν σε ταράτσες να κοιτάζουν τ αστέρια και να σχεδιάζουν διακοπές.



Απόρησα, που λες, με τους ανθρώπους που δεν ερωτεύονται πια. Η’ που έτσι δείχνουν. Η΄ που έτσι θέλουν να δείχνουν. Καθόμουν αυτά τα βράδια στο μπαλκόνι και σκεφτόμουν πως γίνεται να μην νιώθεις την ανάγκη να κοιτάζεις την φωτογραφία του/της ανά δέκα λεπτά ή πως γίνεται να μην θες να κάνεις βόλτες στην πόλη όλο το απόγευμα. Μέχρι που βράδιαζε τόσο που έμπαινα μέσα.


Και ένα πρωί απλά κουράστηκα να απορώ. Έτσι απλά. Αρνήθηκα να δεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται να ερωτευτούν. Και ξεκίνησα την μέρα μου. Μια συνηθισμένη μέρα. Και μέχρι το βράδυ είδα έναν φίλο που χάζευε το profile της -πριν μερικές μέρες- πρώην του και μελαγχολούσε. Και αυτό είναι έρωτας. Και ας τελείωσε αυτή η σχέση. Και μετά είδα έναν φίλο μου να ζητάει ραντεβού από μια φίλη μου που τους γνώρισα το ίδιο βράδυ. Και μετά είδα αγόρια να φλερτάρουν με κορίτσια ακόμα και στην καντίνα του βρώμικου. Την επόμενη μέρα είδα ένα graffiti για μια Άννα που φιλάει ωραία. Μέχρι σήμερα που επιτέλους σταμάτησα να απορώ και βεβαιώθηκα. Ερωτεύτηκα ένα σπίτι, ένα απόγευμα, έναν δρόμο, ένα γλυκό με σιρόπι, μια θέα, ένα τραγούδι.


ΕΥΤΥΧΩΣ όλα λειτουργούν ακόμα και απόψε θα κάτσω στο μπαλκόνι μου χωρίς να αναρωτιέμαι πια. Θα ξέρω ότι στην πλατεία κάποιο κορίτσι χαρίζει το παγωτό του σε κάποιο αγόρι, κάποια θα περιμένει πάνω από το τηλέφωνο να την πάρει αυτός που γνώρισε την Κυριακή στο μποτιλιάρισμα της παραλιακής. Δεν μπορεί, σε κάποια ταράτσα κάποιοι θα ξαπλώνουν με ένα μπουκάλι κρασί και θα σχεδιάζουν διακοπές. Θα υπάρχουν κάποιοι που απόψε ετοιμάζονται για το πρώτο τους ραντεβού και κορίτσια που αδειάζουν ντουλάπες μέχρι να βρουν τα ιδανικά ρούχα. Αγόρια θα περάσουν πάρουν κορίτσια από το σπίτι τους θα πάνε για φαγητό, θα γελάσουν και μετά πάνε βόλτα με παγωτό στο χέρι.


Απόψε θα κάτσω στο μπαλκόνι μου και ανακουφισμένη θα σκεφτώ πως σ’ αυτή την γκρι πόλη υπάρχουν ακόμα κάποιοι που δεν φοβούνται να φάνε τα μούτρα τους με έναν ακόμα έρωτα. Γιατί η λογική λέει πως το ρίσκο είναι μεγάλο. Αλλά η μαγκιά λέει να μην σε νοιάζει το ρίσκο. Αφού σ αυτή την ζωή όλα είναι ένα ρίσκο. Μην λέμε τα ίδια και τα ίδια.


Αντε τώρα γιατί κόντεψα να ξεχάσω και τα βασικά.

4 σχόλια:

  1. Σ ευχαριστώ τόοσο , γιατί μου έφτιαξες τη μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στο δια ταύτα τι κάνεις; Όταν ένας άγνωστος πχ εκφράσει το θαυμασμό του για τις βλεφαρίδες σου, ή την καμπυλότητα των ώμων σου; Όταν σου προσφέρουν μια θέση κάτω από μια ομπρέλα στη βροχή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στο δια ταύτα προτιμώ να μην απαντώ σε ανώνυμα σχόλια :) Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ...τι ρίσκα ρε κοπελιά;;; Εδώ μια ολόκληρη γενιά νουθετήθηκε από την προηγούμενη πώς να:

    -μη φαν' τα μούτρα τους
    -μην εμπιστεύονται τους ξένους
    -μην ακούνε το συναίσθημα
    -μην ακούνε τον άφραγκο
    -μην καταλήξουν "σαν εμένα με τον πατέρα σου"
    -μην κουραστούν
    -μην κρυώσουν
    -μην τους κρυώσει η σούπα
    -μην τους περνάνε για μ@λάκες
    -μην πετάξουν τα λεφτά τους σε επιχειρήσεις
    -μην σνομπάρουν το Δημόσιο
    -μην σνομπάρουν τον κοντο-φούφουτο με το κάμπριο

    ....για τι ρίσκα μιλάμε;;; Στην Ελλάδα αυτοί που ήξεραν από ρίσκο και το γούσταραν κιόλας, έχουν φύγει ήδη στο εξωτερικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή