25.2.11

Να αγαπάς και ας βιάζεσαι...

Περπατάω για το γραφείο και η κουκούλα σκεπάζει τα ακουστικά στα αυτιά μου. Είμαι άυπνη. Με το φαρδύ παντελόνι μου και τα all star –επανάσταση dress code στο γραφείο- μοιάζω μάλλον με φοιτήτρια. Περπατάω σκυφτά, ακούω το ίδιο τραγούδι στο repeat και ψιθυρίζω τους στίχους τόσο πιστά και πειθαρχημένα λες και είναι η μόνη ελπίδα για σωτηρία του κόσμου. Σκέφτομαι την Λ. που εχτές μου είπε πως το μυαλό μου μοιάζει υπερκινητικό. «Σπάνια τελειώνεις μια σκέψη ή κάτι που έχεις ξεκινήσει να λες॥ και ποτέ δεν ξεκινάς από την αρχή του κάθε πράγμα, αλλάζεις τα θέματα ανά λεπτό γιατί έχεις 200 πράγματα στο κεφάλι σου».
Νομίζω ότι πρέπει να είναι το τέταρτο άτομο που μου λέει κάτι παρόμοιο τις τελευταίες εφτά μέρες.
Ψιθυρίζω στίχους, περπατάω βιαστικά και το επεξεργάζομαι. Η Λ. που τα αναλύει και τα φιλοσοφεί όλα μέχρι τελικής πτώσης, δεν πτοήθηκε και με περιέγραψε σαν αερικό που περπατάει πάνω στα μεγάλα βότσαλα μιας λίμνης, δεν στέκεται σε κανένα βότσαλο, ούτε στο πιο σταθερό, δεν στέκεται ούτε καν να σκεφτεί την διαδρομή για να περάσει απέναντι. Απλά βιάζεται. Παντού και σε όλα. Η Λ. όμως είναι φορές που με κουράζει με το πόση ώρα χρειάζεται για να αναφέρει στοιχεία για τον νέο της έρωτα και πόση ώρα της παίρνει να μας πει τα ευχάριστα νέα για την προαγωγή της. Νομίζω την τελευταία φορά που μου εξηγούσε μια περίεργη ίντριγκα στο γραφείο της, πήρε τόση ώρα που βρήκα χρόνο και σκέφτηκα την θεματολογία του site για όλο τον επόμενο μήνα.
Οκ, βιάζομαι. Είμαι ανυπόμονη, δεν χάνω χρόνο.
Και σ αυτό το σημείο σταμάτησε το τραγούδι. Σταμάτησα να περπατάω, να τσεκάρω τι έγινε. Κόλλησε το ipod. Δύο τρεις αστυνομικοί μπροστά μου. Αυτοκίνητα και μερικοί πεζοί. Ένα ζευγάρι μανατζαραίων βγαίνει από μια καινούργια πολυκατοικία, φιλιούνται βιαστικά και παίρνουν αντίθετες κατευθύνσεις. Το μαγαζί με τα γλυκά έβαλε ενοικιάζεται. Ένα καινούργιο γκράφιτι είναι στον τοίχο του σχολείου. Είναι καινούργιο; Και η πολυκατοικία πότε τελείωσε; Γαμώτο πόσο καιρό περπατάω βιαστική με τα ακουστικά την ίδια διαδρομή κάθε πρωί;

Θυμήθηκα ένα mail που κυκλοφορούσε μια εποχή με το ποίημα ενός μικρού κοριτσιού και πήγαινε κάπως έτσι «…πότε σταμάτησες να δεις το ουράνιο τόξο, πότε στάθηκες να δεις τα παιδιά να παίζουν στην παιδική χαρά;..» ναι, εμετικά κλισέ και ρομαντικό όταν το είχα διαβάσει. Ο κυνισμός χτυπάει κόκκινο μερικές φορές αλλά εγώ τώρα το ψάχνω και θέλω να το διαβάσω.

Στο γραφείο έχει ησυχία, δεν πρόσεξαν καν το hip hop look μου. Δηλαδή, ησυχία σημαίνει μονίμως οι δύο φωνές των αφεντικών να μιλάνε στα τηλέφωνα για βαρετά projects, σχέδια, υπολογισμούς, στα κινητά τους και μερικές φορές μεταξύ τους ή θα έχουν meeting, που από την αίθουσα με χωρίζει ένα τζάμι. Τους έχω συνηθίσει τόσο που δεν ακούω πια τι λένε, παρά μόνο προτάσεις που περιέχουν το όνομα μου.
Και όσο το σκέφτομαι αυτό, λέω να κάνω focus μια φορά. Να σταματήσω ό,τι κάνω και να απομονώσω τις φωνές τους. Τα δύο αφεντικά της Giant, 60άρηδες με κουστούμια και γραβάτες, απόφοιτοι με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, χρυσές κάρτες και άπειρα ταξιδιωτικά μίλια στις αεροπορικές σήμερα το πρωί μιλούσαν για…. την αγάπη! Για πέντε λεπτά έδιναν ορισμούς στην αγάπη και μιλούσαν για γονείς, παιδιά και συγκινητικές στιγμές. Για πέντε λεπτά είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Ήθελα σήμερα να κάνω focus στο ότι δεν κάνω focus και να που κατάφεραν και με αποσύντονισαν. Και πάνω που σκέφτομαι αυτό, το ipod ξεκόλλησε και άρχισε να παίζει ξανά το τραγούδι. Έβγαλα την επιλογή repeat.

«Έχω μάθει πως δεν υπάρχει πολλή αγάπη στον κόσμο ώστε να τη σπαταλούμε. Ούτε σταγόνα δεν επιτρέπεται να πηγαίνει χαμένη. Αν είμαστε τυχεροί και τη βρούμε, ανεξάρτητα από το πού θα τη βρούμε, θα πρέπει να τη φυλάξουμε και να την απολαύσουμε όσο πιο πολύ μπορούμε, για όσο πιο πολύ μπορούμε, μέχρι και το τελευταίο φιλί...»
Nicoll, Andrew – Ο καλός δήμαρχος

Ξαναδιαβάζω το κείμενο. Έχω ξεκινήσει με πρόθεση να σου πω ότι προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι βιάζομαι πάνω στα βότσαλα. Και ότι δεν βλέπω τα νούφαρα έτσι όπως τρέχω. Γίνεται η ανατριχιαστική συζήτηση των αφεντικών και πηδάω στο θέμα αγάπη. Βρίσκαμαι στο σημείο που δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω και που ήθελα να καταλήξω. Δοκιμάζω ξανα να κάνω focus: Οκ, θα το δουλέψω αυτό με το focus. Υπόσχομαι. Και υπόσχομαι να μην ξαναπιώ τσίπουρα. (να, πάλι το έκανα!)

3 σχόλια:

  1. χαχα...συμπάσχουμε..διάβαζα το κείμενό σου κι ένιωθα σαν να κάνω εξομολόγηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τρέχουμε στην ίδια λίμνη; αν ναι, please μην πατάς τα βοτσαλά μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παρθενακι η Λ? viki_tselepi

    ΑπάντησηΔιαγραφή