Στην ζυγαριά..

Όσες μουσικές και να ακούσεις στα σκοτάδια φίλη μου.. όσες φορές και αν ακουμπήσεις την πλάτη στον τοίχο και κατέβεις χαμηλά κλαίγοντας.. όσες βόλτες και αν κάνεις στα επόμενα τρία τετράγωνα κοιτώντας τον ουρανό, πάντα στα ίδια θα καταλήγεις.

Όλα δεν μπορείς να τα έχεις. Είναι κάτι σαν νόμος της φύσης. Προσεξέ το. Αν τα πηγαίνεις καλά στο γραφείο, τότε κατά πάσα πιθανότητα γυρίζεις μόνη σου στο σπίτι. Αν γυρίζεις στο σπίτι και βρίσκεις φως ανοιχτό, καλοριφέρ στο τέρμα, ζεστό φαί και αγκαλιά να σε περιμένει τότε κάτι δεν πάει καλά στην δουλειά. Αν οι φίλοι σου είναι έτοιμοι για βόλτες και ταξίδια, εσύ δεν έχεις λεφτά ή χρόνο. Και όταν έχεις χρόνο οι φίλοι σου θα πήζουν. Η ζυγαριά κάπου θα γέρνει. Δεν θυμάμαι καμιά εποχή στην ζωή μου να πηγαίνουν όλα πρίμα. Σου λέω, πάντα από κάπου έμπαζε. Αλλά πάντα ήταν καλά!

Δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Γι αυτό σου λέω, ρίσκαρε. Στον έρωτα που σου τίναζει τα μυαλά στον αέρα. Στο ταξίδι που θες να κάνεις με τις φίλες σου και ας μείνεις απένταρη μετά. Στην επαγγελματική πρόταση με το μεγάλο ρίσκο.

Το σίγουρο είναι ότι την ώρα που θα σκουπίζεις τα μάτια σου, στα σκοτάδια, στα πατώματα, στους δρόμους, πάντα θα καταλήγεις ότι δεν αξίζει να το σκέφτεσαι καν. Γιατί μπροστά στην ζυγαριά είσαι μόνο εσύ. Βγάζεις, βάζεις και ζυγίζεις. Και χαμογελάς. Βγάζεις, βάζεις και ζυγίζεις. Μην σου πάρει όμως χρόνο. Αν δεν σου βγαίνει, κάντα όπως θες. Στην τελική κλέψε στο ζύγι. Σου λέω, επιτρέπεται..αφού μόνο εσύ είσαι μπροστά στην ζυγαριά.

Γράφτηκε με το "Kingdom of rust" στο repeat.