25.1.11

Λευτεριά στα εγκεφαλικά μας κύτταρα



Από την ώρα που ξυπνάω μπαίνω στον κυκεώνα του τρίπτυχου, log in/out, username, password. Ανοίξω με τον κωδικό ξεκλειδώματος το κινητό, βάζω το pin. Ευτυχώς δεν χρησιμοποιώ συναγερμό να έχω έναν ακόμα κωδικό πρωί πρωί. Μπαίνω στο γραφείο χτυπώντας κάρτα με τον κωδικό μου. Ανοίγω με κωδικό τον υπολογιστή. Και με username και κωδικό το gmail, yahoo, το επαγγελματικό email, το facebook, το linked in. Έναν διαφορετικό για όλα. Ευτυχώς δεν έχω κωδικό το ημερολόγιο μου και έτσι βλέπω τις εκκρεμότητες της ημέρας χωρίς τετραψήφιο. Αν έχω να ανεβάσω κείμενα για το site πρέπει να "χτυπήσω" ΄δύο κωδικούς ακόμα, αν θέλω να πληρώσω λογαρισμούς με ebanking, αν θέλω να αφήσω comment σε αγαπημένα ιστολόγια, πρέπει να βγώ και να μπω από λογαριασμό σε λογαριασμό.


Για να εξηγούμαστε, κόλλημα με τους κωδικούς δεν έχω, ούτε μανία καταδίωξης και κρυπτομανία. Απλά κάποια sites θέλουν και αριθμούς μαζί, κάποια θέλουν παραπάνω από 6 ψηφία κλπ., οπότε κάθε φορά που άνοιγα έναν κωδικό έπρεπε να προσαρμοστώ στις εκάστοτε ανάγκες. Και κάθε τρεις μήνες οι τράπεζες σου ζητάνε να αλλάξεις κωδικό. Φαντάσου! Και όλους αυτούς τους κωδικούς θα πρέπει να τους αποστηθίσεις και να μην τους σημειώσεις.


Με αυτή την πεποίθηση και εγώ πορεύομαι στην ζωή μου. . Μια φίλη μου είπε ότι το iphone έχει μια εφαρμογή που σου κρατάει ασφαλείς τους κωδικούς σου. Όλους. Και το έκανα. Μέχρι που ένα πρωί κρατούσα για 10 λεπτά το κεφάλι μου να θυμηθώ τον κωδικό του gmail. Του gmail που μπαίνω κάθε μέρα. Ήταν επείγον. Έπρεπε να μπω άμεσα να δω ένα email. Είχα κολλήσει γιατί μόλις είχα ξυπνήσει. Άνοιξα το κινητό, για να τους θυμηθώ από εκείνη την εφαρμογή, η οποία είχε επίσης κωδικό. Τον οποίο επίσης δεν θυμόμουν.

Μετά από αυτό σκέφτηκα να τα περάσω στο σημειωματάριο μου αλλά με έπιασαν νευρικά γέλια στην σκέψη ότι θα πρέπει να τα γράψει κωδικοποιημένα.


Στα γεραματά μου δεν θα θυμάμαι. Σίγουρο. Δεν θα θυμάμαι τον κωδικό να μπω σ αυτό το blog, μάλλον δεν θα θυμάμαι ότι έχω blog, για να σημειώσω την περιπέτεια που έφυγα από το σπίτι και δεν θυμόμουν να γυρίσω. Ακόμα και αν θυμηθώ την υπαρξή του blog, ακόμα και τον κωδικό, δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα θυμάμαι όλη την ιστορία για να σου την διηγηθώ. Ισως να μην έχει και πολύ σημασία γιατί και εσύ υποθέτω δεν θα ενδιαφέρεσαι για την γριά άγνωστη που το έσκασε από το σπίτι της. Και είχαμε πιεί 200 καφέδες, ας είχαμε χορέψει μέχρι το πρωί στο Μπρίκι και ας μιλούσαμε κάθε μέρα στο Skype γκρινιάζοντας για κωδικούς και deadlines.


Πέρασε τώρα τον κωδικούλι σου για να αφήσεις κόμμεντ..

2 σχόλια:

  1. ....χαχαχα! Μετά από την δεύτερη φορά που "κόλλησα" Δευτέρα πρωΐ στο γραφείο, ορκίστηκα ποτέ, μα ποτέ να μην ξανααλλάξω password στην εφαρμογή μου ...Παρασκευή πρωΐ! Μα ποτέ σου λέω! (ένα καλό tip 2 remember είναι να προσθέτεις σε ένα standard password τον μήνα που διανύουμε! Τώρα αν οι νευρώνες του εγκεφάλου μας εχουν απενεργοποιηθεί πλήρως,σου έχω την λύση: Nootrop το έπαιρνε ο παππούς μου με γεροντική άνοια.... )

    ΑπάντησηΔιαγραφή