Από αλλού ξεκινάω και αλλού καταλήγω...

Βιαζόμουν να γεννηθώ. Αυτό μου έχει στοιχίσει να βρεθώ στο ζώδιο του Υδροχόου. Τις ώρες του πόνου η αδερφή μου τραβούσε από την φούστα την μάνα μας και ζητούσε τηγανητές πατάτες. Ετσι την καθυστέρησε και αυτό μου στοίχισε τον ωροσκόπο του Λέοντα.

Από εδώ ξεκινάνε όλα. Γιατί τώρα θα ήμουν σχεδόν ένα μήνα μικρότερη και με άλλες ζωδιακές προδιαγραφές. Δεν ξέρω από ζώδια και ωροσκόπους, δεν ξέρω καλά καλά αν με ενδιαφέρουν κιόλας αλλά εδώ και ώρα προσπαθώ να βρω μια ωραία εισαγωγή για ένα ποστ καλλυμένης γκρίνιας.

Κόλλησα. Θέλω να σβήσω αυτή την εισαγωγή και να γράψω άλλη. Χωρίς ζώδια, τηγανητές πατάτες και βιαστικές γέννες. Μια εισαγωγή που να μην περιέχει την λέξη γκρίνια. Θέλω ένα πόστ που όταν το διαβάσεις να κάνεις ένα χαμόγελο. Χμ..*

* Μια πρόσφατη έρευνα ισχυρίζεται πως ένας άνθρωπος μόνο με την ανάγνωση της λέξης χαμόγελο, αυτόματα χαμογελάει. Όντως; Πες, όντως;;

Στο θέμα μας. Υποθετικά θέλω να πάω να πετάξω τα σκουπίδια. Σηκώνομαι από τον καναπέ. Παίρνω μαζί μου και το ποτήρι μου να το αφήσω στον νεροχύτη. Εκεί θα σκεφτώ ότι είναι κρίμα να το αφήσω άπλυτο και το πλένω μαζί με άλλο ένα. Μετά βλέπω τα στεγνά στην πιατοθήκη και τα τακτοποιώ. Βγάζω καθαρή πετσέτα κουζίνας. Πάω την προηγούμενη στο πλυντήριο. Βάζω ένα με την ευκαιρία. Και απλώνα τα πλυμμένα. Βλέπω τα γλαστράκια μου, τα ποτίζω. Σε μεγάλα κέφια κάνω βεράντες και μετά επειδή μπήκα με βρεγμένα παπούτσια στο σπίτι κάνω και ένα σφουγγάρισμα. Κατάκοπη καταλήγω στον καναπέ. Και σκέφτομαι πως πρέπει να πετάξω τα σκουπίδια..

Όπως είδες στις πράξεις μου αλλά και στα γραπτά μου, από αλλού ξεκινάω και αλλού καταλήγω.. Άτιμο Υδροχοοίστικο χαρακτηριστικό!!!