Ξυπνάω με αφόρητο πονοκέφαλο, μήπως κοιμήθηκα κιόλας;
Δεν μπορώ να ανοίξω το στόμα μου με αυτόν την εξαγωγή του φρονιμήτη. Πονάει όλο μου το πρόσωπο, ειδικά έτσι άτσαλα όπως ξάπλωσα για να μην πονέσω.
Σηκώνομαι και θυμάμαι ότι πρέπει να πάρω ένα σκασμό φάρμακα. Ακούω μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου, που μου λέει πως πρέπει να φτιάξω ένα καλό πρωινό για να αντέξω την αντιβίωση. Στύβω πορτοκάλι, το ανακατεύω με μπανάνα, μήλο και σταφύλι. Ευτυχώς τα είχα πλύνει απο το βράδυ και ήταν σχεδόν έτοιμα. Σαν να ακούω την φωνή της μαμάς μου να λέει "φτιάξε και ένα τόστ, δυό φέτες με μέλι, κάτι¨ και σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου, βγάζω φέτες του τόστ και τα ζαμπονότυρα!
Όσο περιμένω το τοστ να ψηθεί, ανεβαίνω και κάθομαι στον πάγκο της κουζίνας. Πίνω τον χυμό και κάνω με το στόμα χαζές κινήσεις που τις βαφτίζω ασκήσεις. Παρατηρώ την κουζίνα μου από τον πρόχειρο θρόνο μου και βλέπω ότι όλα είναι στην απόλυτη τάξη. Χαμογελάω με την τελειομανία μου και σκέφτομαι οτι λίγα εργένικα σπίτια 30χρονων κοριτσιών έχουν τόσα τρόφιμα στο ψυγείο όσα να φάει μια τετραμελής οικογένεια.
Και στα ντουλάπια υπάρχουν πάντα πράγματα για έκτακτους καλεσμένους. "υστερική" σκέφτομαι και χαμογελάω!
Τρώω καλά, πίνω χυμό και παίρνω την αντιβίωση.
Παίρνω τα κλειδιά, ξεκλειδώνω και κατεβαίνω να τσεκάρω την αλληλογραφία. Ανεβαίνω με τους λογαριασμούς, τους ανοίγω με αναστεναγμό ακόμα και αν είναι ΕΥΔΑΠ που ποτέ δεν είναι πάνω απο 15 ευρώ. Απλά τηρώ την ιεροτελεστία. Λογαριασμός χωρίς αναστεναγμό, δεν πάει.
Πρέπει να φροντίσω για το μεσημεριανό και για μερικές άλλες δουλειές. Να φροντίσω για τον μικροκοσμό μου!
Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να φτιάχνεις εσύ τον ουρανό σου, να τον κοιτάς, να τον ζωγραφίζεις, να του αλλάζεις χρώματα.. Αλλά είναι ενδιαφέρον..να φροντίζεις εσύ για τον ουρανό σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου