ΤΟ παραλήρημα

Οι φίλοι μου είναι το πρώτο σκέλος του τίτλου του blog, άρα και το πιο σημαντικό.
Τελευταία (περίπου τα 10 χρόνια) "κατηγορούμαι" ότι ονομάζω φίλους όλους όσους γνωρίζω. Οτι δεν ξεχωρίζω τους γνωστούς απο τους κολλητούς, αλλά κρατάω μόνο ένα καλάθι για όλους. Το φαντάζομαι σαν ένα μεγάλο κοφίνι παραγεμισμένο με κάθε λογής φρούτα (με την καλή έννοια η παρομοίωση) που το μεταφέρω στο κεφάλι μου, καθότι τους έχω και "κορώνα στο κεφάλι μου" (το έσωσα;)
Σ΄αυτούς περιλαμβάνονται φίλες που ξέρω απο το πάμπερς κλαμπ, αλλά και φίλες που μετράνε τρίμηνο, πρώην, τυχερούς που σώθηκαν και δεν πρόλαβαν να γίνουν ούτε νυν ούτε πρώην, πρώην φίλων μου, πρώην φίλων μου που δεν πρόλαβαν να γίνουν ούτε νυν ούτε πρώην, παλιούς συναδέρφους, συμπάθειες απο το προηγούμενο γυμναστήριο, φίλοι απο παιδικές διακοπές, φίλοι απο ενήλικες διακοπές κλπ. Υπάρχουν φίλοι που λατρεύω και φίλοι που δεν περιμένω τίποτα απο αυτούς. Αλλά όλοι φίλοι χωρίς δεύτερους τίτλους. Δεν θέλω να καταλήξω κάπου.. μην περιμένεις κάποια λογική συνέχεια της σκέψης μου.
Το κομμάτι days από τον τίτλο, καλύπτειται μόνο το παρακάτω:
"Το μόνο καλό" λέω στην Αργυρώ "είναι ότι μεγαλώνουν οι μέρες και ότι φτιάχνει ο καιρός" και κάπου εκεί σκέφτομαι ότι τουλάχιστον θα έχουμε και soundtrack.
Καλέ στη ζούγκλα έχει μαμούνια και πώς να 'ρθω με τα τακούνια
δε συζητάμε για τα φίδια κι έτσι γυρίζουμε στα ίδια.
Για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει από τη νύχτα γλίτωσα για να με φάει λιοντάρι. ( x2 )
Εχτές ονειρεύτηκα οτι δεν πρόλαβα να πάω στον γάμο της αδερφής μου. Και να τρέχω και να αγχώνομαι. Και να ψάχνω ταξί και να μην βρίσκω. Να μην έχω προλάβει να ετοιμαστώ και να είμαι σε μια λεωφόρο φορώντας τζιν και αθλητικά και να απελπίζομαι που κανένα ταξί δεν σταματούσε. Κάπου εκεί ανακαλύπτω ότι μαζί μου είναι και ο μπαμπάς μου. Μες το άγχος μου δεν τον έχω δει. Εχει αργοπορήσει και εκείνος. Ξύπνησα! Τι άλλο? Αγχωμένη. Τόσο αληθινό όνειρο που παραλίγο να πάω με τις πυτζάμες στον Αγ. Τρύφωνα στις 4 το πρωί να ψάχνω τον γάμο της αδερφής μου, που -ενημερωτικά- έγινε πριν 2 χρόνια.
Για το κομμάτι moments έχω μουσικοχορευτική πρόταση:
Εγώ συνεχίζω να χορεύω Through glass στο σαλόνι μου. Οι φίλοι μου και εγώ κάνουμε ένα break. Σαν σιωπηλή συμφωνία, ο καθένας μόνος του να χαρεί τα προβληματά του με την ησυχία του.
Τώρα τελευταία ανακάλυψα και τους Broken Bells αν και δεν πολύχορεύονται τα κομμάτια τους. Με λίγη φαντασία όμως...

Με (παράλογη) αγάπη
Γ.