Μεγάλη ευτυχία..

..κατακλυζει εμάς τους πολέμιους του Αγ.Βαλεντίνου, φέτος. Ο εορτασμός προκύπτει μαζί με τις Απόκριες.

Ένας καλός μου φίλος θεωρεί ότι δεν υπάρχει πιο αντιρομαντική γυναίκα απο μένα. Δεν καταλαβαίνω. Επειδή πριν κάμποσο καιρό ένας υποψήφιος αγαπημένος με πήγε στον Λυκαβηττό, Αυγουστιάτικα να μου δείξει το φεγγάρι και όπως στεκόμασταν μου λεει "κοίτα, κοίτα τι όμορφο", "γαμάτο" του απαντάω και ακόμα αναζητείται.

Η΄που πέρσι ο καλός μου που συγκατοικούσαμε μου πρότεινε να πάμε οι δύο μας να φάμε έξω για να κάνουμε διάλλειμα από εξόδους με φίλους ή ντελίβερι. Στολιστήκαμε, παρφουμαριστήκαμε και στο τραπέζι αφού παραγγείλαμε, τον ρωτάω, ενόσω έστρωνα κομψά κομψά την πετσετούλα στα πόδια μου, "την ΔΕΗ θυμήθηκες να την πληρώσεις?"

Πριν μερικά χρόνια είχα κανονίσει με την φίλη μου την Γ. (επίσης τεράστιο σούργελο) να αντισταθούμε στα συνηθισμένα για την βραδιά του Αγ. Βαλεντίνου και να πάμε οι δυό μας για φαγητό ΕΚΕΙΝΟ το βράδυ, πριν απο ένα πάρτυ γενεθλίων που είμασταν καλεσμένες. Από το πρωί ανταλάσσαμε ηλίθια μηνύματα μεταξύ μας του τύπου "ζουζουνάκι καλημέρα, χρόνια μας πολλά","κόκκινες ή λευκές τουλίπες θες?","τι θα φοράς απόψε μωρό μου?". Το απόγευμα ντυθήκαμε σαν κυρίες και πήγαμε να βρούμε την κρατησή μας. Το τραπέζι είχε κόκκινο τραπεζομάντηλο και στην μέση μια τεράστια ανθοθέσμη απο κόκκινα τριαντάφυλλα. Το ταβάνι ήταν καλυμμένο με αφημένα κόκκινα μπαλονάκια με ήλιο σε σχήμα καρδιάς. Αναστενάξαμε, βγάλαμε τα παλτό μας. "Είσαι ακόμα εδώ?" με ρώτησε η κρυμμένη φίλη μου πίσω απο τα άνθη. Γελάσαμε και μεριάσαμε τον κήπο για να μπορούμε να μιλήσουμε σαν άνθρωποι. Τότε ένας σερβιτόρος μας έφερε ένα κηροπήγιο με κατακόκκινο κερί και το άναψε. Μας άφησε δύο καταλόγους και έφυγε. "Εγώ σου είπα να πάμε στο Κουκλάκι" ακούω την φίλη μου να ψιθυρίζει μισογελώντας. Παραγγείλαμε και φάγαμε με Barry White σχετικά ήσυχες. Με την ευδαιμονία του φαγητού μας, δηλαδή όταν σκάσαμε στο φαγητό, χαλαρώσαμε και κοιτάξαμε γύρω μας. Παντού ζευγάρια! Παντού!Να κρατιούνται απο το χέρι, να κοιτιούνται στα μάτια, να ταίζει ο ένας τον άλλο. Γενικά ήταν πολύ ήσυχη η ατμόσφαιρα. Κανείς δεν μιλούσε δυνατά, όλοι ψιθύριζαν...μυστικά του έρωτα. Και τότε θέλοντας να σκύψω προς την φίλη μου για να σχολιάσω κάποιον ρίχνω το ποτήρι με το κρασί πάνω στο μπεζ φορεμά της. ΣΚΑΤΑ! ουρλιάζει. Και όλοι μας κοιτάζουν. Εκείνη χαμογελάει αμήχανα, δείχνει το φόρεμα κατακόκκινη. "Το χρώμα σου τώρα μοιάζει με όλο το σκηνικό" της λέω για να σπάσω λίγο τον πάγο. Κι όμως είναι έτοιμη να κλάψει, από νεύρα, από ντροπή."Ει" της λέω και της πιάνω το χέρι. "Και εγώ σ αγαπώ" μου λέει δυνατά. Και όλοι μας ξανακοιτούν. Βασικά νομίζω ότι κοιτούν εμένα. Και γίνομαι και εγώ κόκκινη. Φέτος καμία χωρισμένη φίλη, το βράδυ του ακατανόμαστου αγίου, δεν θα νιώσει την ανάγκη να κλείσει το κινητό της και να πάει να κρυφτεί σε μια αίθουσα σινεμά για δύο ώρες. Ακόμα και αν το κάνει, τουλάχιστον φέτος, μετά το σινεμά θα έχει να πάει σε μασκέ και έτσι θα προσπεράσει ανέμελα τα ζευγαράκια που βγαίνουν χέρι-χέρι απο τα εστιατόρια. Παντού αρκουδάκια, λουλούδια, σοκολατάκια και κόκκινες καρδιές. Ελεος!
Και έχω να προτείνω να γίνει κινητή εορτή. Να γιορτάζετε κάθε χρόνο το Σαββατο πριν το Καρναβάλι. Και εγώ σας υπόσχομαι πως σε κάθε μασκέ θα ντύνομαι εναλλάξ καρδούλα-κόκκινος φιόγκος!!